De dood en euthanasie

De dood en de manier waarop men dood zal gaan zijn onderwerpen waar de meeste mensen met dementie over nadenken. Op deze pagina vertellen mensen welke gedachten ze hebben over het proces van doodgaan, hun wensen en hun angsten. Ook vertellen mensen hoe ze tegenover euthanasie staan.

"... maar om nu als een kasplantje op een stoel te zitten..."

"Volgens mij besef je dan niet meer dat je leeft en kun je net zo goed dood zijn"

De meeste mensen hebben ideeën of wensen over het moment van dood gaan. Deze gedachten en wensen worden vaak bepaald door ervaringen met anderen. Ervaringen met mensen waarbij het verstand volledig leek weggevallen. Herinneringen aan mensen die volledig afhankelijk werden en voor hun gevoel bijna onmenselijk leefden. En gedachten aan mensen die niet meer de persoon waren die ze altijd waren. Dit zijn voor velen verschrikkelijke en angstaanjagende beelden. Woorden als 'kasplantje', 'lichaam zonder inhoud, 'kierewiet', 'kwijlend' en 'spugende patiënten' geven weer wat men voor ogen heeft.

Voor sommige mensen komt de dood als gevolg van de ziekte dichterbij en daarmee ook de vraag "hoe lang nog?" of "wanneer ben ik aan de beurt?". De één denkt hier vaak over na terwijl anderen hier alleen op sommige momenten, zoals tijdens een begrafenis, over na denken. Voor velen is het moment van 'sterven' het moment dat je niets meer kan betekenen voor je omgeving of wanneer je als patiënt alleen nog maar in een stoel zit te wachten en voor je uit zit te staren. De heer Klaassen vindt het proces van doodgaan een verontrustende gedachte. De gedachte dat hij dan afscheid neemt van zijn vrouw en kinderen doet hem pijn.

De meeste mensen denken na of hebben nagedacht over de mogelijkheid van euthanasie en hebben dit besproken met hun naasten en met hun artsen. Voor de één is dit geen optie, terwijl de ander dit ziet als een mogelijkheid om aan de 'echte Alzheimer' te ontsnappen. Er is ook een aantal mensen dat nog in het begin van het ziekteproces zit en niet precies weet hoe ze tegenover euthanasie staan. Zij voelen zich nu nog gezond, maar beseffen dat het slechter gaat worden. Vragen die hen bezig houden ten aanzien van euthanasie zijn onder andere "wanneer moet je dat doen?" en "hoe pak je dat aan?".

Praten over euthanasie met je naasten is niet altijd even gemakkelijk. Sommige mensen stuitten op een taboe. Vrienden die er niet over willen praten of familieleden die een andere mening hebben. Ook voor kinderen is euthanasie een angstaanjagend idee. In sommige gevallen is het moeilijk tot niet bespreekbaar. De kinderen van Gerard opperden om hem in huis te nemen en voor hem te zorgen. Dit wilden hij en zijn partner niet, omdat de kinderen geen idee hadden van wat er op hun af zou komen.

De meeste mensen die wel voor euthanasie kiezen willen dat euthanasie toegepast wordt als de situatie onleefbaar wordt voor zowel hun partner als voor hun zelf. Onleefbaar wordt verschillend omschreven. De één noemt het als "een kasplantje dat droevig of kwaad ergens zit" en de ander noemt het "van voren niet meer weten dat je van achteren leeft". Sommigen vertellen dat de mogelijkheid van euthanasie ook voor rust zorgt. Vooral omdat het een kans biedt om aan bepaalde schrikbeelden te ontkomen. Alfons heeft hij besloten dat hij euthanasie wil terwijl hij nog thuis woont. Hij heeft met zijn huisarts een goede band en is niet zeker dat er in het verzorgingshuis een arts zal zijn die euthanasie zal uitvoeren.

Er zijn ook mensen die op natuurlijke wijze willen sterven en geen euthanasie willen toepassen. De redenen hiervoor zijn verschillend. Een aantal mensen wil het omdat ze positieve herinneringen hebben aan het levenseinde van hun ouder. Hun ouder hoorde tot het laatste moment nog bij de familie. Een ander wil het zijn of haar partner niet aan doen om euthanasie toe te passen. Rien wil zo lang mogelijk genieten van zijn leven. Mevrouw Grootkop-Fremeijer vindt het idee om als een kasplantje in een verzorgingshuis te zitten verschrikkelijk, maar vindt dat niet erg genoeg om 'dan maar' euthanasie toe te passen. Mevrouw Houtman heeft euthanasie met haar huisarts besproken en besloten om het niet toe te passen omdat het vrijwel onmogelijk is.