Elisabeth

Wanneer Elisabeth en haar gezin op vakantie gingen, kwamen haar ouders altijd in hun huis om op de hond te passen. Toen Elisabeth in 1995 terug kwam van vakantie merkte ze dat verscheidene spullen op een andere plek stonden. In eerste instantie wijdde Elisabeth dit aan de leeftijd van haar ouders. Toen haar moeder, echter af en toe ook dingen zei die niet klopten, had ze in de gaten dat er iets anders aan de hand was. Zij schakelde de huisarts in. Deze stelde voor om het nog even af te wachten, maar op aandringen van Elisabeth werd het RIAGG ingeschakeld. In 1997 werd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd.

Omdat haar moeder steeds sneller achteruit ging, regelde Elisabeth dat haar moeder naar de dagopvang kon. In eerste instantie twee dagen per week, maar later werden dat vijf dagen in de week. De andere twee dagen zorgden Elisabeth en haar zusje voor haar moeder. Elisabeth is in die tijd gestopt met werken, zodat ze er voor haar moeder kon zijn. In 1998 brak haar vader zijn been en was hij niet langer in staat om voor zijn vrouw te zorgen. Na een korte periode waarin de moeder van Elisabeth 24 uur per dag thuis verzorgd werd, verhuisde haar moeder naar een verpleeghuis.

Elisabeth heeft de periode in het verpleeghuis als een deprimerende periode ervaren. Er mocht weinig en alles werd voor haar moeder bepaald. Haar moeder huilde, schreeuwde en was vaak boos. Elisabeth zag er daarom meestal tegenop om haar moeder te bezoeken; ze voelde zich gespannen en opgefokt. Tijdens de bezoeken ging Elisabeth vaak met haar moeder snoezelen. Daar kwam Elisabeth helemaal tot rust. Haar moeder heeft twee jaar in het verpleeghuis gewoond. In 2001 is zij plotseling overleden na een hartstilstand. Na het overlijden van haar moeder is Elisabeth ingestort. Het heeft drie jaar geduurd voordat zij er weer bovenop was.

Elisabeth was er 24 uur per dag mee bezig om het voor haar moeder zo prettig mogelijk te maken. Hierdoor had zij weinig sociale contacten, kon ze zich nergens anders mee bezig houden en sliep ze slecht. Achteraf is het niet verstandig geweest om te stoppen met werken; hierdoor ontstond er nog meer ruimte om voor haar moeder te zorgen. Elisabeth vond het moeilijk dat ze niet meer met haar moeder kon praten. Daarnaast had ze moeite met het feit dat haar moeder het niet toestond om geholpen te worden. Ook nu houdt het haar nog steeds bezig.

Elisabeth is bang zelf dement te worden. Het lijkt haar vreselijk om door iemand geholpen te moeten worden. Ze is van mening dat mensen met dementie vroeg uit het leven zouden mogen stappen als ze dat willen. Zelf zou ze die periode niet willen afleggen tot het eind, ze vindt het mensonterend.