Louis

Toen Louis Verrier en zijn vrouw in het voorjaar van 2011 in hun huis in Spanje verbleven merkte hij dat zijn vrouw dingen vergat en niet meer wist waar ze spullen had neergelegd. Tijdens dat verblijf deden zich nog enkele incidenten voor. Zo gaf zijn vrouw ineens aan dat er duizend euro weg was, en later gaf ze aan dat dat niet zo was. Voor het eerst in al die jaren was Louis blij om terug naar Nederland te gaan. De huisarts in Nederland heeft de vrouw van Louis getest en stuurde hen door naar het ziekenhuis voor een scan. Daaruit bleek dat zijn vrouw de ziekte van Alzheimer heeft. Ze was toen 80 jaar. De diagnose was voor Louis een bevestiging van zijn vermoedens.

Louis vindt dat hij het niet zwaar heeft als mantelzorger – zeker wanneer hij zichzelf vergelijkt met andere mantelzorgers. Zijn vrouw doet nog veel in het huishouden, is niet agressief, slaapt goed en kan nog prima alleen thuis zijn. Wel verzorgt Louis haar medicijnen, biedt hij ondersteuning bij de financiën en kookt hij. Dit laatste valt hem soms zwaar. Louis had nog nooit gekookt en moet dit nu dus leren. Met kookboeken redt hij zich aardig en het gaat steeds beter, maar het zou een verlichting zijn wanneer iemand anders dit kon overnemen.

Het feit dat Louis de financiën en het koken heeft overgenomen zorgt wel eens voor woordenwisselingen. Wanneer Louis zijn vrouw bijvoorbeeld wegstuurt uit de keuken, wordt zij boos en loopt ze weg. In het begin schrok Louis hiervan, maar zijn zoon, die als fysiotherapeut in een verpleeghuis werkt, heeft hem geleerd dat hij over de weerstand die dit bij hem oproept heen moet stappen. Vaak heeft hij nog de neiging om een weerwoord te geven, maar al snel denkt hij "niet doen, ze is ziek". Wanneer zijn vrouw weer thuiskomt, nadat ze weggelopen is, is zij de woordenwisseling alweer vergeten en is er niks meer aan de hand. Louis noemt dat een "gelukkige bijkomstigheid".

Louis blijft optimistisch, mede omdat hij beseft dat andere mantelzorgers het veel moeilijker kunnen hebben. Wel merkt hij dat hij emotioneler is geworden en sneller huilt. Dat is deels te wijten aan de zorgen die hij als mantelzorger heeft, maar ook aan het feit dat hij "op de weg terug is" en dat het einde nadert. Het feit dat hij niet in het hoofd van zijn vrouw kan kijken en van tevoren niet weet of zij een goede of slechte dag heeft, brengt spanning met zich mee.

Louis is blij dat zijn vrouw twee dagen in de week naar een dagopvang gaat. Dat zijn momenten waarop hij zijn eigen werkzaamheden kan doen, zoals het beantwoorden van brieven en het regelen van de verkoop van hun huis in Spanje. Het doet Louis zeer dat hij en zijn vrouw niet meer naar Spanje kunnen of andere reizen kunnen maken. Dit betekent voor hem een verlies in levensvreugde.