Marjan

De vrouw van Marjan was al enkele jaren depressief. In 2010 werd ze doorgestuurd naar de psychiater op de ouderenpoli. Tijdens het consult schrok Marjan, omdat ze zich toen realiseerde dat haar partner geen antwoorden kon formuleren op de vragen van de psychiater. Achteraf bleek dat haar partner al veel langer last had van geheugenproblemen, geen initiatief meer toonde, passief werd en zich sociaal terugtrok. De psychiater dacht aan een dementiesyndroom. Op dat moment zakte de grond onder Marjan haar voeten vandaan. Een officiële diagnose is op dit moment echter nog niet gesteld. Hierdoor bevinden Marjan en haar partner zich in een 'niemandsland'. Aan de ene kant weet ze zeker dat het dementie is, maar aan de andere kant blijft ze hopen dat het iets anders is.

Marjan heeft er veel verdriet van. In het begin heeft ze veel gehuild en stopte ze met al haar activiteiten. Ze moest door een rouwproces. Marjan heeft het gevoel dat ze daar nu langzamerhand uit komt. Haar stemming is verbeterd. Na een half jaar heeft ze haar activiteiten weer opgepakt. Nu is ze 'een beetje' gewend aan het feit dat haar partner 'nu eenmaal' dementie heeft, maar ze mist degene die ze was, met een duidelijke mening en altijd aanwezig. Marjan heeft hulp van een psycholoog gehad, bij wie ze haar hart kon luchten. De behoefte om er met iemand over te praten heeft Marjan nog steeds. Ze heeft echter nog niemand gevonden bij wie dat kan.

Marjan stelt het op prijs als mensen vragen hoe het met haar en haar partner gaat. Voor de buitenwereld lijkt alles echter goed te gaan, omdat haar partner geen gekke dingen doet, geen wartaal uitslaat en Marjan geen overspannen indruk maakt. In werkelijkheid gaat het niet goed met hen en is alles veranderd. Marjan vindt het dan ook afschuwelijk dat sommige mensen minder van zich laten horen. Ze heeft het idee dat sommige vrienden het moeilijk vinden om er mee om te gaan.

Marjan heeft angst voor de toekomst voor het feit dat haar partner haar straks misschien niet meer zal herkennen, voor de afhankelijkheid van haar partner en angst voor het onbekende. En ook angst om straks alleen te moeten zijn. Vanuit die angst hoopt ze dat haar partner niet voor euthanasie kiest, omdat ze dan nog eerder afscheid moet nemen van haar partner. Al die angsten geven Marjan een gevoel alsof ze stikt en ze probeert de angsten weg te duwen.

Marjan vindt het belangrijk om leuke dingen voor zichzelf te blijven doen, zoals lesgeven en met een vriendin uit eten of naar de film. Zolang ze zelf leuke dingen blijft doen, is ze ook vrolijker thuis. Dat is ook haar belangrijkste tip aan andere mantelzorgers: blijf met je eigen dingen bezig en blijf de persoon die je was!

Update: Inmiddels is bij de vrouw van Marjan de ziekte van Alzheimer vastgesteld.