Rina

In 2011 merkte Rina dat haar man dingen ging verbloemen en steeds dezelfde vragen bleef stellen. Door haar werk in de bejaardenzorg herkende Rina de signalen en was dit voor haar een teken om verdere stappen te ondernemen. Samen zijn ze naar de huisarts gegaan die een bloedonderzoek voor de schildklier liet doen. Deze bleek in orde, maar doordat haar man 'vreemd' reageerde op het horen van de uitslag stuurde de huisarts hen door naar de geheugenpoli. Na verschillende onderzoeken werd op 69-jarige leeftijd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd bij de man van Rina. Voor haar was de diagnose een bevestiging van haar vermoedens. Nu komt er één keer in de zes weken een casemanager langs en gaat haar man één ochtend in de week naar een KOPgroep.

De man van Rina wordt steeds stiller. Rina heeft hier moeite mee. Omdat Rina zelf een 'doe-mens' is, kan ze er niet goed tegen dat haar man zo stil op de bank zit zonder iets te doen of te zeggen. Omdat haar man hetgene Rina zegt verkeerd kan uitleggen houdt Rina zelf ook vaak haar mond nu. Dit heeft ze in de loop van de tijd geleerd en heeft als doel ruzies te voorkomen. Ze voelt zich hierdoor steeds eenzamer, omdat een goed gesprek niet meer mogelijk is. Ze kan heel goed alleen zijn, maar ze vindt het moeilijk om samen thuis te zitten en dan toch alleen te zijn. Het leven is hierdoor 'armer' geworden.

Rina probeert nog zoveel mogelijk haar vrijwilligerswerk te behouden, maar langzamerhand moet ze steeds meer dingen opgeven. Dat vindt ze moeilijk. Ze heeft het gevoel dat ze zichzelf wegcijfert en dat ze beperkt wordt in dingen, maar ze geeft niemand daar de schuld van. Dingen gebeuren en je moet daarin een weg zien te vinden om er mee om te gaan en je tijd te vullen. Het leven bestaat elke dag uit het zich aanpassen aan de situatie. Soms sluit Rina zich even helemaal af van de situatie door iets te gaan doen waarbij ze wel moet nadenken maar niet kan 'prakkiseren', door bijvoorbeeld een computerspelletje te spelen, of door te breien of kaarten te maken. Haar belangrijkste advies is dan ook om "een stukje voor je eigen over te houden".

Daarnaast adviseert Rina iedereen die hier mee te maken krijgt om ervoor te zorgen dat je iemand hebt waar je je verhaal bij kwijt kan – dat mag de grootste zwerver zijn of de koningin, zolang het maar iemand is die je vertrouwt en waar je op terug kan vallen. Het belang hiervan komt voort uit het feit dat Rina teleurgesteld is in de reacties die ze van sommige mensen krijgt wanneer ze over de situatie wil praten – ze voelt zich onbegrepen. Ze heeft geleerd dat het geen zin heeft om met mensen te praten die dit nooit meegemaakt hebben. Ze ervaart nu dan ook met name steun van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of kennis hebben van de situatie, zoals lotgenoten of een casemanager.

Rina heeft veel meegemaakt. Toen ze haar huidige man ontmoette, dacht ze dat ze het goed zou krijgen. Een paar jaar heeft ze daar van mogen genieten, en nu gebeurt dit. Ze heeft zich wel eens afgevraagd waarom ze op de wereld is en al deze dingen mee moet maken. Maar Rina geeft aan dat ze sterker is geworden door "de dingen die je meer meemaakt dan niks". Ook van deze situatie zal ze weer sterker worden.

Update: De man van Rina staat inmiddels op de wachtlijst voor een verpleeghuis.