Winfried

In 2006 merkten Winfried van Overbeek en zijn vrouw dat er iets aan de hand was. In eerste instantie viel het in de werksituatie op dat zij als klinisch psycholoog steeds dezelfde vragen stelde aan patiënten. De bedrijfsarts stuurde haar door naar de neuroloog. Uit de verschillende testen kwam een onduidelijk beeld naar voren, en men dacht in eerste instantie aan onverwerkte rouw om de dood van haar eerste man. Op eigen initiatief namen Winfried en zijn vrouw contact op met een Alzheimercentrum en in 2008 werd daar op 52-jarige leeftijd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd.

Het horen van de diagnose was aan de ene kant een opluchting, omdat het nu duidelijk was wat haar gedrag veroorzaakte. Aan de andere kant was het een waardeloze boodschap, omdat ze nu wisten dat het definitief is en dat ze er niks aan konden doen. Na de diagnose kregen Winfried en zijn vrouw het advies om na te denken over dingen die ze leuk vinden, om die dingen vooral te gaan doen en geen tijd meer te besteden aan dingen die ze niet leuk vinden. Dat hebben ze gedaan. Winfried is gestopt met werken en ze hebben een caravan gekocht, waarmee ze nu twee keer per jaar drie maanden naar Frankrijk gaan.

Langzamerhand verliest de vrouw van Winfried alle basisvaardigheden. Ze kan niet meer lezen, geen tv meer kijken, niet meer borduren, en geen spelletjes meer spelen. Praten gaat ook moeilijk, omdat ze of de woorden niet meer kan vinden, of omdat ze vergeet wat ze wil vertellen. Omdat ze zelf geen initiatief meer neemt, moet Winfried continu de creativiteit opbrengen om iets te bedenken om haar bezig te houden. Dit vindt hij de grootste uitdaging. Winfried heeft gezocht naar een geschikte dagopvang die voldoet aan hun wensen en die de zorg kan leveren die zijn vrouw nodig heeft. Deze plek heeft hij niet kunnen vinden. Op dit moment gaat zijn vrouw twee tot drie middagen per week met vrienden weg. Deze middagen voelen voor Winfried als vakantie, omdat hij dan even tijd heeft voor zichzelf en geen activiteiten voor zijn vrouw hoeft te bedenken.

Winfried vindt het mantelzorgen misschien wel de zwaarste baan die hij ooit heeft gehad. Soms houdt hij het niet vol en heeft hij er geen zin meer in. Dat leidt tot een schuldgevoel. Op die momenten heeft hij de neiging om zich terug te trekken en zoekt hij afleiding, bijvoorbeeld door het schrijven van een blog op internet. Het doet hem pijn dat hij geen goed gesprek meer met zijn vrouw kan voeren, maar hij prijst zich gelukkig dat de relatie op het emotionele vlak niet is veranderd.

Winfried is teleurgesteld in de zorg. Hij heeft het gevoel dat hij het bos in is gestuurd door onder andere de GGZ. Hij wil dan ook voorkomen dat zijn vrouw opgenomen wordt in een verpleeghuis. Desnoods maakt hij een privéverpleeghuis bij hen thuis, of huurt hij 24 uur per dag zorg in.

'Dubbel' is een woord dat de gevoelens van Winfried goed omschrijft. Aan de ene kant vindt hij het hartstikke fijn dat hij voor haar kan zorgen in haar eigen vertrouwde omgeving, maar aan de andere kant raakt hij wel zijn partner kwijt en vindt hij het zwaar om alle belangrijke beslissingen alleen te moeten nemen zonder met haar te kunnen overleggen. Aan de ene kant voelt hij zich heel vrij, omdat hij geen verplichtingen meer heeft buitenshuis, maar aan de andere kant voelt hij zich gevangen door de situatie, omdat hij niet alleen weg kan als zijn vrouw thuis is en heeft hij toch veel moeten inleveren. Aan de ene kant geeft het zorgen voor zijn vrouw hem voldoening, maar aan de andere kant vindt hij de situatie ook uitzichtloos. Aan de ene kant doe je het heel graag, maar aan de andere kant had je het helemaal niet gewild. Ook de toekomst is dubbel: je weet dat het slechter wordt, maar je weet niet hoe en wanneer dat zal gebeuren.