Met het idee om naar een bejaardenhuis te gaan heeft de heer Klaassen grote moeite

Ja, dat weten we niet, hè? Ik maak me er zorgen over, wij hebben besloten om ons te laten inschrijven voor een bejaardenhuis. Mijn vrouw is eenentachtig, ik ben negenenzeventig en en dat doet me pijn. Daar denk ik, daar denk ik veel aan. Dan moet je, die tuin heb je niet meer, je weet hier alles te liggen hier, je hebt een groot huis en ja, het huis is te groot en dat weet ik wel, maar die bovenste verdieping die hoeven we niet, hoeven we niet te komen. Mijn vrouw heeft een traplift, een douche aangepast voor invalide. Dan denk ik, wat moet je nou toch nog, nog meer? Ja, in zo'n bejaardenhuis en op een kamertje zitten en, en dat iemand je vrouw verzorgt, dat doe ik liever zelf. Dan denk ik, hier weet ik alles te vinden en, en dat daar heb ik veel moeite mee, om dat los te laten. En ja. Ja.

Ik zie er gewoon tegenop om op een kamertje te zitten in een huis van een bejaardenhuis. Niet meer in die tuin te kunnen rommelen, niet meer weten waar alles ligt en afstand doen van een hele hoop dingen, die vertrouwd zijn en daar zie ik geweldig tegenop. Ja. Dan denk ik wel eens, stel je voor dat je op een kamer zit met z'n tweeën en de spullen die je hebt, die kunnen er niet in, afstand doen van en en dat, dat vind ik vreselijk. Dus ik zeg altijd tegen mijn vrouw, ik hoop dat het nog jaren duurt, voordat we aan de beurt zijn. En mijn vrouw, die wil juist die veiligheid en die verzorging hebben, die ze, die ze nodig heeft, als ik er niet meer ben.

Dus u bedoelt dat jullie daar verschillend over denken?

Ja. Als het aan mij ligt, hoeft het niet naar een verzorgingshuis. Ik stel dat zo lang mogelijk uit.

Lijkt mij ik voel het gewoon, het lijkt mij wel pittig.

Is ook.

Als u dat zelf hier wilt en uw vrouw zegt, ik wil liever [-]

Ja. Maar dan denk je toch, ja, als mijn vrouw daar [-] ook rustiger van wordt en, en hoe zeg je dat? Dat makkelijker accepteert dan ik, dan ja, dan doe je dat toch, dan leg je je daarbij neer met heel veel pijn in het hart.. Ja. En ik, ik weet dat dat de toekomst van alle ouderen is. Hoewel hiernaast iemand van achtennegentig woont in zo'n zelfde huis met hulp natuurlijk en dan denk ik bij mezelf, waarom moeten wij dan weg? We zitten toch goed? [-] Kijk, als ik niet meer voor mijn vrouw kan zorgen, dan is dat wat anders, hè? Dan krijg je misschien thuishulp of zo, dat weet ik niet, maar, maar nu kan dat nog en dan zeg ik, ik zie geen directe noodzaak om om te verdwijnen hier.

En hoe snel moet dat gebeuren?

Voor mij voorlopig helemaal niet, maar mijn vrouw vindt dat toch veiliger voor haarzelf. Want die zegt, áls jou iets overkomt, dan kan ik hier niet blijven zitten. En als ik niet op een wachtlijst sta, vragen ze [naam], dan weet ik hoe lang dat je hier moet blijven zitten alleen en zonder hulp of met hulp. Maar afijn, dat soort overwegingen spelen dan een rol. Ja. En ik zeg van, ja, stel dat haar iets overkomt, dan, dan ben ik niet blij om hier alleen te gaan zitten, om hier alleen te zitten, maar dan denk ik ook, dan zie ik wel gewoon hoe het zaakje loopt.