Jan

Jan begon op de voetbalclub de eerste vermoedens te krijgen dat er iets met hem aan de hand was. Jongere clubgenoten attendeerden hem op zijn vergeetachtigheid. Ook thuis merkte hij dat het niet goed ging en kregen mensen uit zijn omgeving in de gaten dat er wat aan de hand was. Ondanks de signalen wilde hij in eerste instantie niet naar de huisarts, omdat hij niet wilde weten wat er met hem aan de hand was. Toen zijn gezondheid verder achteruit ging is hij toch naar de huisarts gegaan en werd in 2005 Vasculaire dementie vastgesteld.

Jan vindt de vergeetachtigheid en de afasie het moeilijkste van zijn ziekte. Als hij iets vertelt is hij halverwege het verhaal het onderwerp vergeten of kan hij door de afasie niet uit zijn woorden komen. Zijn vrouw is hierin zijn grote steun en toeverlaat, zonder haar zou hij helemaal niets meer kunnen.

Ondanks zijn vergeetachtigheid en afasie geniet Jan van zijn sociale leven. Hij gaat met vrienden naar het voetbal, er komen mensen bij hem thuis en hij gaat twee keer in de week naar de dagopvang. De mensen om hem heen weten wat hij heeft, waardoor hij zich op zijn gemak voelt. Mensen die hij niet kent hoeven het van hem ook niet te weten.

Samen met zijn vrouw probeert Jan, al vanaf het moment dat Vasculaire dementie is vastgesteld, zoveel mogelijk van het leven te genieten. Ze willen daarbij niet nadenken over de toekomst. Dit heeft volgens hun geen zin omdat het verloop duidelijk is, de ziekte wordt alleen maar erger.