Janneke

Uitgebreide samenvatting

Doordat Janneke meer last kreeg van psychische klachten, iets wat ze herkende van vorige zwangerschappen, ontdekte ze dat ze zwanger was. In eerste instantie was ze geschokt, omdat de zwangerschap niet gepland was en haar gezondheid niet optimaal was door een nieraandoening en angststoornis. Toen ze van de eerste schrik en angst was bekomen, heeft ze de zwangerschap omarmd.

Omdat Janneke bang was voor negatieve reacties van haar omgeving, heeft ze haar zwangerschap tot veertien weken geheim gehouden. Sommige reacties waren inderdaad niet zo begripvol als ze had gewild. Toch kreeg ze over het algemeen veel steun van haar omgeving.

Met acht weken zwangerschap kreeg Janneke last van zwangerschapsdiabetes. In haar eerdere zwangerschappen had ze hier ook last van. Voor de diabetes moest ze haar voeding aanpassen en insuline spuiten. Haar bloedsuikerspiegel was redelijk onder controle, maar vanaf week 26 vaak te laag (een zogenaamde hypo). Wanneer dat het geval was, moest ze zich in het ziekenhuis melden voor een CTG om te controleren of alles nog goed was met haar kindje. Deze controles en zorgen om haar kindje maakten dat Janneke de zwangerschap als onrustig heeft ervaren.

Toen Janneke bijna 24 weken zwanger was, kreeg ze bloedingen waarvoor ze werd opgenomen in het ziekenhuis. Ondanks bedrust tijdens een opname in het ziekenhuis bleef het vloeien aanhouden. Ter controle werden regelmatig extra echo’s gemaakt. Een oorzaak voor het vloeien is niet gevonden.

Al voor de zwangerschap was Janneke onder behandeling van een psychiater voor haar angst- en paniekklachten. Daarom is ze tijdens haar zwangerschap begeleid door de POP-poli. Dit is een expertisecentrum van Psychiatrie, Obstetrie en Pediatrie. Hier werd ze begeleid door een psychiater, psycholoog, gynaecoloog en verloskundige. Zij adviseerden haar bijvoorbeeld over het overstappen op een ander antidepressivum, dat beter was voor de baby. Ze is erg tevreden over de zorg die ze van het POP-team heeft ontvangen en over het feit dat ze zelf veel inspraak had in haar behandeling.

Toen Janneke 37 weken zwanger was, merkte ze dat haar diabetesklachten minder werden: ze had steeds minder insuline nodig. Dit betekent dat de placenta minder goed werkt. In overleg met de gynaecoloog is Janneke toen ingeleid. Janneke raakte in paniek omdat voor haar gevoel de ontsluiting niet snel genoeg vorderde. Ook was ze bang voor een eventuele dienstwisseling van de gynaecoloog. Voor deze paniek en angst kreeg ze een waakinfuus voor een PCA-pompje (Patiënt (ge)Controleerde Analgesie) met pijnstilling. Daarmee kon ze zichzelf pijnstilling toedienen bij een wee. Hierdoor werd ze rustiger. Na kort persen werd haar zoontje geboren. Op dat moment voelde ze vooral ontlading.

Het gebruik van antidepressiva en haar zwangerschapsdiabetes hebben geen invloed gehad op de gezondheid van Janneke’s zoontje. Wel was hij vrij klein en had hij moeite zichzelf warm te houden. Janneke wilde daarom haar zoontje elk uur voeden en hem op haar buik houden. De kraamzorg volgde echter een ander protocol. In overleg met de verloskundige werd besloten dat Janneke’s voorkeur voor meer huidcontact met haar zoontje toch inderdaad de beste manier was voor hun situatie.

Terugkijkend voelde de zwangerschap voor Janneke zowel als een roze als een zwarte wolk. Haar geloof heeft haar veel steun gegeven tijdens de zwangerschap; ze heeft ervaren dat God haar en haar kindje heeft beschermd om haar zoontje gezond op de wereld te zetten ondanks haar gezondheidsproblemen.

Janneke adviseert andere vrouwen om zich niet te laten leiden door de omgeving. De zwangerschap is iets van jou en jouw gezin. Aan zorgverleners adviseert ze om te durven hun menselijke kant te laten zien in de zorg die zij bieden.