Kars

Toen er eind jaren '90 een grote renovatie plaatsvond in het huis van Kars en zijn vrouw, kon zij dat niet verwerken. Het werd haar allemaal teveel en ze zag het niet meer zitten. In de jaren erna werd het voor Kars steeds duidelijker dat het niet goed ging met zijn vrouw. Ze had moeite met onthouden, koken ging niet meer en was ze 's nachts onrustig. Daarnaast wilde ze geen bezoek meer ontvangen om zo haar vergeetachtigheid te verbloemen. In 2009 zijn Kars en zijn vrouw hiermee naar de huisarts gegaan, die hen doorstuurde naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. Daaruit bleek dat zijn vrouw de ziekte van Alzheimer had.

Voor Kars betekende de diagnose dat hij helemaal moest omschakelen. Hij kon beter niet meer tegen haar ingaan, maar haar juist gelijk geven. En dat viel niet mee. Naarmate de tijd vorderde, werd de zorg steeds zwaarder. Zijn vrouw wilde geen thuiszorg en ze wilde niet naar de dagopvang. Ze wilde thuis blijven en dat heeft Kars zo lang mogelijk volgehouden tot hij het niet meer kon opbrengen. Nadat hij dit bij de huisarts had aangegeven, werd zijn vrouw binnen een week opgenomen in een verpleeghuis. Dit was voor Kars een hele moeilijke beslissing, maar hij was blij dat ze daar de juiste verzorging kreeg. Iets wat hij haar niet meer kon bieden.

Het bij zijn vrouw op bezoek gaan viel Kars in het begin zwaar. Elke keer als hij bij haar op bezoek kwam, wilde zij met hem mee naar huis. Dat greep hem aan. Nu ze er langer woont, heeft hij het gevoel dat zij zich daar op haar gemak voelt. Dit heeft Kars meer rust gegegeven. Zijn vrouw is dermate achteruit gegaan dat een gesprek voeren niet meer mogelijk is en dat ze Kars niet meer herkent.

Wanneer Kars 's avonds op bed ligt, speelt alles wat hij die dag heeft meegemaakt als een film door zijn hoofd. Hierdoor slaapt hij slecht en is hij 's morgens niet uitgerust en fit genoeg om aan de nieuwe dag te beginnen. Hij kan niet onder woorden brengen hoe zwaar de situatie is, maar het vreet aan hem.

Kars vindt dat de situatie van de mantelzorger onderbelicht is. Weinig mensen, waaronder zijn kinderen, hebben begrip voor zijn situatie. Zij begrijpen niet wat een mantelzorger meemaakt. Hij kan dat aan niemand uitleggen, behalve aan lotgenoten. Het maakt de situatie extra zwaar dat hij dit alles niet met zijn omgeving kan delen. Iedereen blijft weg, waardoor hij in een isolement is geraakt. Kars probeert zichzelf op te peppen door niet thuis te blijven zitten. Zo gaat hij bijvoorbeeld naar het Alzheimer Café en naar vergaderingen van mantelzorgers. Daar kan hij zijn verhaal kwijt en probeert hij ook anderen te helpen. Via het Alzheimer Café heeft hij een lotgenoot leren kennen, die hetzelfde heeft meegemaakt en bij wie hij zijn verhaal kwijt kan.

Een paar maanden geleden ging het zo slecht met zijn vrouw, dat hij afscheid van haar heeft genomen. Kars heeft toen tegen haar gezegd dat het goed was. Zijn vrouw had een helder moment en zijn woorden drongen tot haar door, waarop zij ook zei dat het goed was. Dit moment houdt Kars vast en daar is hij zeer dankbaar voor. Hoewel hij haar niet kwijt wil, hoopt hij dat het niet lang meer zal duren, want hij vindt dit geen waardig bestaan. Hij heeft jaren voor haar mogen zorgen en dat zal hij blijven doen tot het laatste eind, maar op een gegeven moment moet je loslaten. Als zij er niet meer is, dan krijgt zij het beter, krijgt zij rust en bij hem valt er ook een last van zijn schouders. Kars is ervan overtuigd dat hij in een zwart gat zal vallen, maar de spanning is weg. Ze zullen elkaar ooit weerzien en die gedachte biedt troost.