Laurien

Uitgebreide samenvatting

Kort nadat Laurien en haar man besloten dat ze graag een tweede kindje wilden, werd Laurien zwanger. Deze zwangerschap mondde echter uit in een miskraam. Toen ze na de miskraam weer zwanger probeerde te worden, was ze opnieuw snel zwanger. Laurien en haar man vonden het fijn en bijzonder dat ze zo snel weer zwanger was. Laurien voelde direct dat het dit keer goed zat. Toch vond ze de eerste periode spannend en hebben Laurien en haar man het nieuws voor zich gehouden totdat Laurien tien weken zwanger was.

Laurien is tijdens de zwangerschap behoorlijk misselijk geweest. Zowel thuis als op het werk moest ze tot de 22^e week van haar zwangerschap iedere ochtend overgeven. Net als bij haar eerste zwangerschap kreeg Laurien zwangerschapsdiabetes.

Al in een vroeg stadium van de zwangerschap heeft Laurien met de huisarts besproken dat ze niet klinisch wilde bevallen. Haar eerste bevalling heeft ze namelijk als traumatisch ervaren. Vanwege het HELLP-syndroom werd ze toen ingeleid. De inleiding en bevalling heeft ze als onpersoonlijk en onaangenaam ervaren; het infuus, het toucheren, de weeënstorm en de houding die haar werd opgelegd in het oncomfortabele bed deden Laurien pijn. Om deze voor haar traumatische ervaring te verwerken is Laurien aan de slag gegaan met EMDR en een coach. Haar tweede bevalling heeft ze daarom zorgvuldig voorbereid. Ze verdiepte zich onder andere in de regelgeving omtrent bevallingen. Toen Laurien opnieuw zwangerschapsdiabetes ontwikkelde, moest haar verloskundige haar toch doorverwijzen naar een gynaecoloog. Deze gynaecoloog was op de hoogte van Lauriens geschiedenis en was bereid haar in samenwerking met de verloskundige verder te begeleiden.

De laatste weken van de zwangerschap vond Laurien spannend. Vanwege haar zwangerschapsdiabetes mocht Laurien eigenlijk niet langer dan 40 weken zwanger zijn. Omdat ze niet ingeleid wilde worden, kreeg ze van de verloskundige en gynaecoloog 6 dagen respijt. Op de dag van de ‘deadline’ kwam de verloskundige langs en heeft toen Lauriens vliezen gebroken. Een paar uur later is poliklinisch en in het bijzijn van haar man, haar moeder, haar beste vriendin en twee kraamverzorgenden haar dochtertje geboren. Voor Laurien was dit de bevalling waar ze op gehoopt had: ze is bevallen met de mensen die ze wilde en in de houding die ze wilde.

Laurien raadt zwangere vrouwen aan zich te verdiepen in wat hun rechten zijn en veel informatie te verzamelen. Ook raadt ze hen aan iemand mee te nemen naar gesprekken en deze op te nemen als dat mag. Ze vindt het zonde als vrouwen een negatieve ervaring moeten hebben om erachter te komen wat goed voor hen is. Verloskundigen en gynaecologen raadt Laurien aan in gesprek te gaan met de patiënt en deze goed te leren kennen. “Een mens is immers geen protocol”.