Martine

Martine is vanaf haar 19e jaar mantelzorger voor haar man die PTSS en diabetes heeft. Sinds een half jaar is ze ook mantelzorger voor haar moeder die een schildklierafwijking heeft en bij wie de diagnose dementie is gesteld. Ze is getrouwd en heeft een zoon van 17 en een dochter van 8 jaar oud. Martine heeft twee oudere zussen. Eén van hen woont niet in de buurt dus kan minder doen in de zorg voor haar moeder. Haar andere zus en zwager helpen wel met praktische zorgtaken, maar Martine is de spil en voelt zich het meest verantwoordelijk.

De mantelzorg voor haar man is niet meer zo intensief als vroeger. Sinds ze naar een ander dorp zijn verhuisd gaat het psychisch een stuk beter met hem. Martine moet nu vooral in de gaten houden dat hij geen hypo’s krijgt vanwege zijn diabetes. De zorg voor haar moeder bestaat vooral uit regelen en organiseren. Haar ouders kunnen moeilijk alleen zijn dus ze doen ook vaak een beroep op Martine als ze vrij is. Dat vindt ze soms moeilijk omdat haar plannen voor de dag dan plotseling veranderen en ze nog maar weinig tijd voor zichzelf overhoudt. 

Martine heeft archeologie gestudeerd en werkte eerder 15 jaar bij een groot ingenieursbedrijf als projectleider en adviseur. Sinds drie jaar werkt Martine als buurtwerker en coördinator buurtbemiddeling voor een welzijnsorganisatie. Ze doet dat nu 28 uur per week. Ze zou niet snel minder gaan werken omdat ze veel energie uit het werk haalt. Wel heeft ze een tijd 32 uur gewerkt maar dat vond ze teveel. Op dit moment kan Martine haar mantelzorgtaken goed om haar werk heen plannen. Ze kan haar agenda nu zelf beheren, dus dat scheelt bij het plannen van zorgafspraken voor haar moeder. Ze weet echter niet hoe dat zal gaan als de gezondheid van haar moeder in de toekomst verder achteruit gaat. 

Martine ervaart veel begrip en steun van haar collega’s. Als het nodig is vangen ze werkzaamheden van elkaar op. Ze waardeert de openheid van zaken over haar mantelzorgtaken in haar huidige baan. Bij haar vorige werkgever was er soms weinig aandacht voor haar situatie. Ze denkt dat dit te wijten is aan de ‘mannencultuur’ binnen dat bedrijf. In de tijd dat het slecht met haar ging en ze zich ziek meldde miste ze ook steun van de bedrijfsarts. Het had haar destijds geholpen als ze af en toe een uur eerder naar huis had gekund of een dag minder in de week had kunnen werken. Ze heeft hiervan geleerd dat ze zelf haar grenzen moet bewaken.

Martine vindt het belangrijk dat mensen die voor iemand zorgen zich realiseren dat ze mantelzorger zijn en wat dat betekent. Je bestempelt jezelf volgens haar niet snel als mantelzorger, omdat je het bieden van zorg aan naasten logisch vindt en het gewoon doet. Het is een proces om je ervan bewust te worden dat je echt mantelzorger bent en dat dat vaak heel wat om het lijf heeft.