Mevrouw Jansen

Mevrouw Jansen was tot haar pensioen altijd onder de mensen en ze had veel contacten. Nadat ze met pensioen ging werd haar wereld kleiner, waardoor ze zich vaker alleen en geïsoleerd voelde. Op advies van haar huisarts gaat ze naar een dagopvang voor mensen met geheugenproblemen. Echter, mevrouw Jansen twijfelt of ze zelf wel in het hokje 'dementie' hoort.

Er is aan mevrouw Jansen verteld dat ze geheugenproblemen heeft en dat geeft haar een vervelend gevoel. Volgens haar heeft haar omgeving dit ´stempel´ altijd in het achterhoofd wanneer zij iets doet of zegt. Dit gevoel heeft invloed op wat ze zegt en dat vindt ze heel kwalijk.

Mevrouw Jansen is zich ervan bewust dat mensen met dementie hun ziekte ontkennen. Toch twijfelt ze of ze dementie heeft, omdat niets er op wijst volgens haar. Haar huishouding is op orde, ze doet haar dagelijkse boodschappen en er staan bijvoorbeeld geen vreemde dingen in haar koelkast. Volgens haar zijn het eerder de omstandigheden waarin ze zit die ertoe leiden dat men denkt dat ze dement is. Het zijn de contacten die zijn weggevallen, waardoor ze minder mensen spreekt en ziet. Ze heeft wel kennissen en familie om zich heen, maar ze wil ervoor oppassen dat ze hen niet 'overloopt'.

Twee keer in de week gaat mevrouw Jansen naar een dagopvang voor mensen met geheugenproblemen. Ze heeft het daar erg naar haar zin omdat ze daar weer onder de mensen is. Ze spreekt met mensen, ze maken plezier en dit houdt haar scherp.

Mevrouw Jansen voelt zich prettig bij regelmaat en structuur in haar dagelijkse leven. Daarnaast leest ze veel en puzzelt ze graag als ze er aan toe komt. Dit probeert ze zo lang mogelijk vast te houden om goed voor zichzelf te zorgen: nu en in de toekomst. Ze hoopt dat er door goed onderzoek een medicijn komt dat in het beginstadium van dementie gegeven kan worden, zodat verergering van de ziekte voorkomen kan worden.