Mevrouw Zandstra

De man van mevrouw Zandstra is slechthorend. In het begin was het dan ook niet duidelijk of hij iets niet wist omdat hij het niet gehoord had of omdat hij het niet onthouden had. Langzamerhand merkte mevrouw Zandstra toch dat haar man geen afspraken meer kon maken en dat het korte termijn geheugen achteruit ging. Hoe de diagnose precies is gesteld, kan mevrouw Zandstra zich niet meer voor de geest halen. Waarschijnlijk heeft de huisarts hen doorgestuurd naar de geriater. Die heeft hem onderzocht – ook voor een rijbewijskeuring – en in 2009 werd bij hem op 83-jarige leeftijd de ziekte van Alzheimer vastgesteld.

Voor de buitenwereld lijkt het net of ze het leven van een normaal ouder echtpaar leven, maar dat is natuurlijk niet zo. Mevrouw Zandstra is het geheugen van haar man en zij moet de beslissingen nemen. Haar man heeft geen belangstelling meer naar anderen toe. Daarnaast is de verhouding tussen haar en haar man anders; de relatie is niet meer gelijkwaardig.

Mevrouw Zandstra ziet de Alzheimer puur als een ziekte. Dit maakt het voor haar makkelijker om er mee om te gaan. Het hoort volgens haar bij het natuurlijk verloop van het leven. Bij het ouder worden gaan bepaalde delen van het lichaam slechter functioneren. Hij kan er niets aan doen, het is hem overkomen. Als je dat in je achterhoofd houdt, kan dat je helpen om het te accepteren. Mevrouw Zandstra zit dan ook niet in de put; het leven is de moeite waard. Door de ouderdom vallen dingen weg en dat is jammer, maar er is nog zoveel over.

Ondanks dat ze de Alzheimer ziet als een ziekte, noemt ze het "een ramp". Er gebeuren zoveel dingen in zijn hoofd, waar je geen inzicht in hebt. Het lukt haar dan ook niet altijd om goed met de ziekte om te gaan – vooral op de momenten dat ze moe is. Dan legt ze op alle slakken zout, maakt ze een toestand van dingen die verkeerd lopen en gaat ze de strijd met haar man aan. "Ze vliegt er dan weer in", zoals ze het zelf omschrijft. Op die moeilijke momenten vindt ze dat ze verstandig moet zijn, maar ze beseft ook dat ze niet altijd alles hoeft te accepteren en dat ze ook het recht heeft om eens een keer "onderuit te gaan". Mevrouw Zandstra laat het daarna rusten en rakelt de dingen niet meer op. De volgende morgen zijn zij en haar man het weer vergeten.

Het is voor mevrouw Zandstra belangrijk om het leven zo goed mogelijk te kunnen vervolgen – tot er iets gebeurt waardoor het niet meer kan. Ze hoopt dan ook dat ze het lichamelijk en geestelijk lang kan volhouden. Om te voorkomen dat ze een arm of been breekt, fietst ze bijvoorbeeld niet meer. De zaak thuis gaande houden is voor haar nu het allerbelangrijkste. Ze is dankbaar voor hoe het nu gaat.