Rie

Rie is naar haar huisarts gegaan vanwege vergeetachtigheid. Na het maken van testen is ze bij de GGZ terechtgekomen, waar de diagnose ziekte van Alzheimer is gesteld. In het dagelijkse leven merkt Rie niet veel van de ziekte. Wel merkt ze dat het lezen minder goed gaat, omdat ze stukken tekst niet meer onthoudt. Ook vindt ze het vervelend dat ze soms gedesoriënteerd raakt. Ze moest een keer naar de opticien. Maar toen ze daar was wist ze opeens niet meer weet waar ze was en waarvoor ze daar was.

In het begin vond ze het moeilijk om met de ziekte om te gaan. Rie heeft altijd een druk leven gehad in de zorg voor anderen. Vroeger bestierde ze als oudste van haar gezin het huishouden en werkte ze in de bakkerij van haar ouders. Later bestond haar leven uit de zorg voor haar eigen gezin. Dit drukke bestaan gold voor Rie als haar ´hobby´. Maar door de ziekte werd Rie gedwongen haar ´hobby´ los te laten en het over te laten aan haar man. In het begin moest ze hier erg aan wennen, maar na verloop van tijd heeft ze dit een plaats kunnen geven.

Rie heeft de ziekte kunnen aanvaarden door over de ziekte te praten en te lezen. In het begin wilde ze niet vertellen wat ze had, terwijl haar man wel openlijk over de ziekte van Alzheimer sprak. Dit vond ze niet fijn, omdat ze het zelf nog zo´n rotziekte vond en het nog niet verwerkt had. Door dit aan te geven heeft haar man er daarna niet meer over gesproken. Na verloop van tijd is ze er aan gewend geraakt dat ze deze ziekte heeft en kan ze er gemakkelijker over praten. Ze wil niet teveel nadenken over de ziekte, want er is toch niets aan te doen. Met haar man heeft ze het er wel eens over, maar dan gaat ze er niet diep op in om te voorkomen dat ze zich rot voelt en om te voorkomen dat ze 'zeurderig' overkomt.

Rie vindt het heel prettig om tussen de mensen te zijn. Ze bezoekt graag haar vrienden, familie en het Alzheimer café. Ze is erg gesteld op haar familie en heeft hen graag om haar heen. Toch komen ze minder vaak dan ze zelf graag wilt, maar ze beseft zich dat tijden zijn veranderd en men niet meer wekelijks langskomt. In het Alzheimer café kan ze over haar ziekte praten. Ook ziet ze hier dat ze nog beter is dan andere dementerenden. Dit geeft haar een goed gevoel.

Haar man is haar grote steun. Ze vindt het belangrijk dat hij naast de zorg voor haar ook zijn eigen dingen blijft doen, zoals golfen. Hij wordt ook ouder en samen met hem praat ze over hoe het later komt. Hun zorg is of ze nog in hun huis kunnen blijven wonen of dat ze naar een verzorgingstehuis moeten verhuizen?