Chris

Chris merkte dat zijn vrouw vergeetachtig werd. In het begin dacht hij "ach, ik vergeet ook wel eens wat", maar toen ook haar karakter begon te veranderen, heeft hij de huisarts ingeschakeld. Deze stuurde hen door naar de geheugenpoli waar in 2003/2004 de diagnose vasculaire dementie werd gesteld. De vrouw van Chris gaat nu vijf dagen per week naar de dagopvang.

Sinds de ziekte van zijn vrouw staat het leven van Chris totaal op zijn kop. Hij kan niet meer doen en laten wat hij wil, omdat hij zijn vrouw niet meer alleen thuis kan laten. Zijn vrouw is door de dementie erg veranderd; zijn vrouw is zijn vrouw niet meer. Ze is agressief, vaak boos, scheldt veel, stopt bij het winkelen regelmatig spullen in haar zak, en Chris krijgt overal de schuld van. Dit alles doet hem veel verdriet. Regelmatig huilt hij 's nachts en weet hij niet wat hij ermee moet. Chris vindt het feit dat zijn vrouw beseft wat er aan de hand is het zwaarst. Soms denkt hij: "zat ze maar vast in die periode dat ze het zelf niet meer weet", maar aan de andere kant wil hij dat ook weer niet, want dan heeft hij helemaal niks meer. De toekomst ziet Chris dan ook met angst en beven tegemoet, want wat moet hij zonder zijn vrouw?

Chris zou graag met zijn kinderen over de situatie praten, maar zij vinden dat het allemaal wel meevalt. Chris en zijn vrouw hebben altijd klaargestaan voor hun kinderen, maar nu komen ze zelden uit zichzelf langs of zijn ze nauwelijks bereid om te helpen. Zijn eerste reactie is "bekijk het maar", maar inwendig vreet deze situatie hem op en heeft hij zijn kinderen nodig. "Een mantelzorger heeft ook zorg nodig."

Chris heeft de behoefte om met andere mantelzorgers die in een soortgelijke situatie verkeren te praten. De tijdstippen, waarop dit soort activiteiten georganiseerd worden, vallen voor Chris echter verkeerd, omdat of zijn vrouw net wordt opgehaald voor de dagopvang, of omdat ze net wordt thuisgebracht, of het is 's avonds en dan is zijn vrouw thuis. Chris heeft veel steun aan de casemanager. Zij is zijn vertrouwenspersoon en bij haar kan hij zijn hart luchten.

Noodgedwongen door de lichamelijke beperkingen van Chris, komt de thuiszorg regelmatig langs. Liever had Chris het allemaal zelf gedaan. Chris wil zijn vrouw zo lang mogelijk thuishouden met alle ups en downs. Vanwege zijn eigen gezondheidsproblemen staan ze nu wel ingeschreven voor een aanleunwoning. Mocht er in de toekomst iets met Chris gebeuren, dan kan zijn vrouw daar opgevangen worden.