Jill

Uitgebreide samenvatting

Jill vond het spannend om aan kinderen te beginnen, omdat zwanger zijn haar niet leuk leek. Een zwangerschap zag ze als een noodzakelijk kwaad om een kindje te kunnen krijgen. Toen Jill ontdekte dat ze zwanger was, was dat dan ook even schrikken. Aan de andere kant was ze ook dankbaar dat ze zwanger kon raken. Snel had Jill zich over de schrik heen gezet en dacht ze er niet te veel over na en ging ze haar gevoel volgen. Ze dacht: “andere vrouwen kunnen het ook, dus dan moet het mij ook lukken.”

Jill vond de zwangerschap spannend. In haar verleden heeft ze veel mensen verloren, en de zwangerschap was ook iets wat ze kon verliezen. In haar achterhoofd zat altijd de angst dat er wat mis zou kunnen gaan. Omdat Jill het zwanger zijn niet leuk vond en niet het gevoel had wat je hoort van andere vrouwen, maakte ze zich soms wel zorgen of ze het kindje wel leuk zou vinden. Ze was bang dat ze geen liefde kon geven aan haar kindje. Die onzekerheid over haar eigen gevoel maakte haar zwangerschap zwaar.

Op een gegeven moment bleek Jill haar kindje in een stuit te liggen. Er werd een draaipoging voorgesteld, maar Jill had daar geen goed gevoel bij. Ze had liever dat haar herstel na de bevalling langer duurde, dan dat er wat met haar kindje zou gebeuren. Het voelde voor haar als de veiligste keuze om geen draaipoging te doen. Jill had het gevoel dat haar verloskundige haar keuze niet respecteerde, omdat deze op de verwijsbrief naar het ziekenhuis had geschreven dat zij wellicht Jill konden overhalen een draaipoging te doen. De gynaecoloog in het ziekenhuis respecteerde haar keuze wel. Zij liet Jill in haar waarde; dat vond Jill fijn. Eerlijk gezegd vond Jill het niet erg dat haar kindje in een stuit lag. Een keizersnede trok haar altijd al meer dan een natuurlijke bevalling; dat leek haar “supereng”.  

Jill vond het raar om een afspraak te maken voor een datum voor de keizersnede. Je weet dan dat op die dag je kindje geboren gaat worden. De ruggenprik vond Jill spannend, maar viel haar uiteindelijk mee. Binnen een kwartiertje was haar zoontje geboren. Hij werd direct op haar neergelegd. Jill vond dat geen fijn gevoel. Omdat ze met haar armen wijd lag en haar kindje niet kon vasthouden, had ze het gevoel dat haar zoontje zou vallen. Na de geboorte had Jill nog niet direct het “liefde-op-het-eerste-gezicht” gevoel. Dat kwam toen ze rustig met haar zoontje op de ziekenhuiskamer lag en tijd had om haar kindje te leren kennen. Na twee nachten in het ziekenhuis mochten Jill en haar zoontje naar huis.

Jill vond het vervelend dat mensen de neiging hebben om zich overal mee te bemoeien. Van verschillende mensen, waaronder haar verloskundige, kreeg Jill opmerkingen over haar keuze voor een keizersnede, over haar keuze voor flesvoeding, over haar keuze om haar honden te houden, en over haar keuze om na de bevalling fulltime te blijven werken. Deze opmerkingen gaven Jill het gevoel dat ze verkeerde keuzes had gemaakt. Ook wanneer Jill aangaf dat ze zwanger zijn niet leuk vond, kreeg ze scheve gezichten. Daar werd ze onzeker van.

Jill adviseert andere vrouwen hun eigen gevoel te volgen en zich niet door andere te laten wijs maken wat goed voor hen zou zijn. Aan zorgverleners adviseert Jill de begeleiding af te stemmen op de persoon, want elke vrouw heeft andere begeleiding nodig. Jill voelde zich nu een nummertje en miste een stukje menselijkheid bij haar verloskundige. Daarnaast vindt ze dat zorgverleners meer kunnen inspringen op het feit dat vrouwen een zwangerschap spannend vinden – zeker een eerste keer. Jill had het gevoel dat ze dit niet bij haar verloskundige kwijt kon.