Mevrouw Grootkop-Fremeijer

In het begin van het ziekte proces had Mevrouw Grootkop-Fremeijer zelf niet in de gaten dat ze vergeetachtig was. Haar man attendeerde haar erop en samen zijn ze naar de huisarts gegaan. De huisarts heeft haar doorgestuurd naar het ziekenhuis waar ze verschillende medische testen onderging. Ze kan zich de testen niet herinneren, alleen nog de uitslag, namelijk: ziekte van Alzheimer. Bij het horen van de uitslag dacht ze gelijk aan haar vader, die de ziekte ook had. De pijnlijke herinneringen aan die tijd deden haar beseffen dat ze een ziekte had die nooit meer zou weggaan. Na enige tijd zijn deze gevoelens naar de achtergrond verdwenen en heeft ze besloten nog zoveel mogelijk van het leven te genieten en geen drama van haar leven maken.

Vanaf haar zestiende zijn mevrouw Grootkop-Fremeijer en haar man al samen. De relatie was altijd gelijkwaardig, maar door de ziekte bekroop haar het gevoel dat haar man meer in haar moest investeren. Dit vond ze erg moeilijk. Na enige tijd is het hen samen toch gelukt de ziekte een plaats geven in hun leven. Nu voelt ze zich bij haar man weer veilig, omdat hij haar vergeetachtigheid opvangt. Ze kan altijd op hem terugvallen en dat maakt haar ziekte draaglijker. Schaduwzijdes aan de ziekte vindt mevrouw Grootkop-Fremeijer dat haar vriendenkring kleiner is geworden, en de teleurstelling in mensen uit haar omgeving. Ze denkt dat dit komt door hun angst voor de ziekte. Daarnaast vindt ze het onplezierig om alleen thuis te zijn, omdat ze mensen aan de deur niet herkent. Gelukkig heeft ze hier samen met haar man oplossingen voor bedacht, zodat ze niet alleen thuis hoeft te zijn.

Mevrouw Grootkop-Fremeijer laat in het interview heel goed zien hoe ze omgaat met haar vergeetachtigheid. Als ze wil vertellen over haar positieve ervaring op de dagopvang, maar deze herinnering niet kan ophalen, zoekt ze naar visuele beelden van de dagopvang. Als ze de beelden voor zich ziet, kan ze haar ervaring daarover vertellen. Ze vindt het erg fijn op de dagopvang. Ze kan daar behulpzaam zijn en ze geniet samen met de andere mensen van de situaties die de ziekte met zich mee brengt. Daarnaast krijgt ze het gevoel dat ze haar man op deze manier de ruimte geeft om zijn eigen dingen te doen.

Ze vindt het belangrijk dat mensen die dit ook overkomt weten, dat je er niet mee moet blijven rondlopen, maar actie onderneemt om er achter te komen wat er met je aan de hand is. Op deze manier voorkom je dat je gaat piekeren over wat er mogelijk met je aan de hand is.