Mevrouw Grootkop-Fremeijer werd erg verdrietig toen bleek dat ze hetzelfde had als haar vader

Ja, die had dat. Ja dat had ik inderdaad, ik denk, oh jee, dit is hetzelfde wat papa heeft, zo'n verhaal. En dat, ja daar was ik wel toen erg verdrietig om, want ik had dat niet in de gaten dat dat eigenlijk zo ernstig was. En dat ik ja, gezien had hoe droevig dat was voor mijn moeder, bij wijze van spreken. Toen, dan ging zij hem altijd bezoeken. Ja, dat, dat soort herinneringen die ik wel droevig vind, ja. Of vond toen, ik heb dat, dat is nu eigenlijk wel weggeëbd, maar dat ja, dat was wel naar[-]. Dat was meteen het eerste waar ik aan dacht toen ik de uitslag kreeg. Ja. Ja. [-] Dat was even moeilijk. [mevrouw wordt emotioneel]. Zo weg hoor. [mevrouw wordt emotioneel] Ja, dat was even lastig. Dank je. Dank je wel. Maar goed.

En wat maakte het dan zo lastig?

Ik weet het niet. Het gaf mij aan dat ik iets zou hebben, waar ik nooit meer af zou komen. En dat, ik denk, dat dat het pijnpunt was. En dat ja, ik denk dat dat het eigenlijk was. Dat ik daar nooit af zou komen. Niet wetende dat er natuurlijk een hele andere, dat ik een heel ander traject zou ingaan. Omdat, hoe heet het, de opleidingen zijn veel, heel anders en er is veel meer over bekend, men heeft veel meer onderzoek gedaan, neem ik aan. Dus dat, ja, dat heeft me wel getroost en dat, nu heb ik daar helemaal geen hinder meer van hoor. Niet dat, dat hele emotionele. Nee, dat is voorbij, ja. Ja, zo kan dat gaan, hè, dat [-].