Mevrouw Stötefalk

Mevrouw Stötefalk merkte zo'n tien jaar geleden na het overlijden van haar man dat ze afspraken vergat. Toen dit verergerde is ze naar het ziekenhuis gegaan, waar MCI is vastgesteld.

Op dit moment zijn het voornamelijk afspraken die mevrouw Stötefalk vergeet. Om dit te voorkomen gebruikt ze een grote scheurkalender waar zijzelf, maar ook zorgprofessionals de afspraken op schrijven. Deze kalender biedt haar steun bij haar dagelijkse activiteiten. In gesprekken met andere mensen is ze bang om verkeerde dingen te zeggen. Ze probeert pijnlijke situaties en problemen te voorkomen. Daarnaast merkt ze dat ze het ene eerder vergeet dan het andere. Gebeurtenissen die haar raken vergeet ze niet en kunnen haar erg bezighouden, waardoor ze gaat piekeren. De laatste tijd merkt mevrouw Stötefalk dat ze spullen begint kwijt te raken.

De vergeetachtigheid is langzaam in het leven van mevrouw Stötefalk geslopen. Volgens haar is iets vergeten je eigen schuld, en op zo´n moment sta je voor joker. Ze vindt dit verschrikkelijk, omdat ze zich ervoor schaamt tegenover anderen.

Mevrouw Stötefalk hoopt dat de vergeetachtigheid niet erger wordt. Dan denkt ze aan het doembeeld dat ze naar een instelling moet. Dat betekent dat je niets meer hebt, niets meer kunt en daar is ze doodsbenauwd voor. Het raakt haar al als er alleen maar gepraat wordt over verhuizen naar een tehuis of iets dergelijks. Ze wil daarom zo lang mogelijk in haar huis blijven wonen.

Ondanks de impact van de vergeetachtigheid probeert mevrouw Stötefalk te genieten van haar leven. Ze gaat elke middag een hapje eten in een activiteitencentrum bij haar in de buurt en ze probeert zoveel mogelijk tijd bij haar familie en vrienden door te brengen.