Mia

In 2000 merkte Mia Winkelmolen dat haar man steeds onrustig was. De huisarts dacht dat hij overspannen was. Hij kreeg medicijnen, maar daarvan werd hij nog onrustiger. Toen hij de weg naar het dorp niet meer kon vinden, stuurde de huisarts hem door naar de neuroloog en geriater. In 2002 werd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd. Sinds die tijd krijgt hij medicijnen die de ziekte van Alzheimer remmen, volgens Mia.

De diagnose was voor Mia en haar man een opluchting, omdat ze nu wisten wat er met haar man aan de hand was. De periode voor de diagnose vond Mia moeilijker dan de periode na de diagnose. In die tijd was haar man veel onrustiger dan dat hij nu is, en kon ze moeilijker een gesprek met hem voeren. Doordat haar man verhalen heeft geschreven over wat er zich in zijn hoofd afspeelt en over hoe hij de ziekte beleeft, weet Mia nu precies hoe ze met hem moet omgaan. Nu kan ze heel goed met haar man praten, omdat hij geen problemen heeft met taal. Haar man is haar grootste informatiebron.

In de loop van de tijd heeft Mia verschillende ervaringen opgedaan, die ze graag met anderen wil delen. Zo heeft ze gemerkt dat goede voeding belangrijk is voor haar man. Wanneer haar man vettig gegeten heeft, merkt Mia dat hij de dag erna minder goed is. Daarnaast geeft ze aan dat het belangrijk is dat haar man actief blijft, door onder andere veel te puzzelen, klassieke muziek te luisteren, te fietsen en elke middag te gaan biljarten.

Mia is van mening dat een mantelzorger veel invloed heeft op een persoon met dementie. Ze probeert zo veel mogelijk stress en negatieve emoties te vermijden en de rust in huis te bewaren. Daarnaast probeert ze zich in te leven in de situatie van haar man en zoekt ze overal oplossingen voor. Zo legt ze bijvoorbeeld een briefje neer met waar ze is of dat hij zijn medicijnen moet innemen.

Mia en haar man zijn positief ingesteld. Ze denken niet aan de dag van morgen. Dat heeft ze afgeleerd; het loopt toch altijd anders. Ze leven nu van dag tot dag en genieten nog van heel veel dingen.