Mia probeert stress en emoties te vermijden

Stress vermijden, emoties vermijden, je moet echt proberen in hun situatie proberen te leven. Zo zie ik het, ik weet precies als hij zich niet goed voelt. Ik zeg oh, ik ga een stukje wandelen. Ik ga precies, ja ik weet niet precies, maar, nee, het is mij nog allemaal heel goed gelukt.

En u zegt u probeert stress te vermijden. Kunt u ook misschien beschrijven hoe u dat probeert?

Rust. Geen ruzie. Proberen te lachen, lachen is heel goed voor een Alzheimer patiënt. [lacht]. We doen heel veel praten en lachen. Wij praten heel veel samen, ook over zijn ziekte en veel lachen. Lachen ik ook heel goed. En stress vermijden, rust, rust. En dat probeer ik, geen ruzie, geen dingen, want stress is heel, dan voelen ze zich echt niet lekker. Niks. Ja.

U probeert nu door rust de stress te vermijden, maar hoe bewaart u die rust.

Door rustig te blijven. Ja, zelf rustig, ik moet niet laten merken dat het af en toe voor mij niet goed is. Dan gaan huilen op de slaapkamer en laat het hem niet merken. Want er is niks erger voor een Alzheimer patiënt als je zelf die emoties laat merken aan hem. Dan hebben ze zo'n pijn. Nee, dan ga ik nog liever de slaapkamer in en als het dan weer opgeklaard is, dan gaan we er weer tegenaan. Zo moet je het zien. [-]

En u zegt, dan gaat u naar de slaapkamer om te huilen, op wat voor momenten gebeurt dat?

Ja, bij mij praktisch nooit, Maar ja, het kan wel eens een keer gebeuren, dat er iets is wat ik hem niet vertel, hè. Kijk want, ik heb nou pas aan mijn been iets gehad. Maar dat laat ik hem niet merken, want als er aan mij iets komt, dan heb ik hem ook ziek [lacht]. Dus ik, heel veel horen, zien en zwijgen. Niet teveel vertellen tegen hem. Ook dat ze gisteren kwamen, dat heb ik helemaal niet tegen hem verteld. Je moet alles weten te doen, hè.

U had het net over de emoties die u voelt. Die u niet met hem bespreekt. Wat zijn dat voor emoties?

Emoties is een, wat, wat ik nog heel graag over wil hebben. Een Alzheimer patiënt kan niet met emoties omgaan, dus daar moet je ontzettend mee opletten. Ik heb het meegemaakt. Er was een nichtje en daar had hij vrij veel mee op omdat het dubbel familie was en die kreeg dan te horen dat zij bediend werd en het niet zou redden. Dus ik vertelde hem dat, ik ben me zo ontiegelijk verschrokken. Hij kreeg daarboven een klap, alles was weg. Ik kon geen gesprek meer met hem voeren, het was echt. Dit was echt, ik ben met hem nooit zo verschrokken. Ik dacht nou heeft het allemaal toegeslagen, de Alzheimer is toegeslagen. Ik dacht wat nu. Wat ik toen ben gaan doen, ik heb de auto gepakt, daags erna. We zijn koffie gaan drinken bij een zusje van mij, ik heb van alles gedaan. De volgende dag weer ergens anders naar toe, eventjes uit die roetsj, en na drie dagen had ik hem weer goed. En daarom, daar moeten ze ontzettend mee opletten. Heel langzaam vertellen, dus als ik het beter. Ze krijgen dan ineens een klap. En ik pats alles weg. Daar heeft hij ook over geschreven, over zulke dingen. En daarna toen hij het weer goed had. Ja, zei hij, het is heel raar, zei hij, maar ik kon het geen plaatsje geven. En na drie dagen had ik hem weer goed. Kijk en die emoties, dat is heel belangrijk, heel voorzichtig iets vertellen. En daar let ik nou ook op, als er iets is. Ik ga niet meteen naar hem toe en zeg poetsj, dat is niet goed. Nou ja, dus dat was een hele, hele ervaring. Het is niet meer gebeurd. Een jaar of drie geleden, dus het was voor mij ook echt heel, dat ik het niet wist. Dus dat is goed opgelost. Nou [-]