Serife heeft er spijt van dat ze de oude meubels van haar moeder heeft weggegooid

Mijn moeder, toen wij in Turkije waren had mijn moeder [-]. Natuurlijk in al die jaren, ik kreeg gewoon een shock van mijn leven toen ik haar huis binnenkwam, dat ik dacht van wow, wat een rommel. Ze had alles bewaard. Echt alles, gewoon, het zag er gewoon te rommelig uit. Dus er moesten eigenlijk heel veel dingen weggegooid worden. En ze had ook hele oude meubels en ook hele nieuwe meubels. Ze wilde geen afstand doen van die oude meubels en ik dacht van ja, die oude meubels, ik richt het gewoon in zoals ik het wil. Ik doe gewoon die oude meubels weg. Maar ik had haar verteld dat wij die, dat we die niet wegdeden, maar dat haar zoon het kreeg. M'n broer zei, ik neem het mee naar mijn huis en dat vond ze goed. Op dat, ja, op die manier is ze overtuigd om het uit huis te halen anders kon het niet. En dat hebben we weggedaan allemaal. En met de nieuwere meubels ingericht, want ze had allemaal, ja, allemaal dubbele spullen. En achteraf, toen ik in Nederland was, had ik van de Turkse geriater gehoord dat je van mensen met dementie, de oude spullen nooit moest wegdoen, waar ze zo aan gehecht waren. Want dat was voor hun een herkenning. Daar voelden ze hun eigen mee thuis en dat was een stukje vastigheid, een stukje [-]. Ze vergaten heel veel dingen, maar als ze dat zouden zien, dan zouden ze dat, dan zouden ze hun eigen veilig voelen. Dus ik kreeg echt heel veel spijt dat ik die spullen weg deed. Het was wel naar het goede doel gegaan, maar ja, ik wist niet dat het, dat het niet goed was, zeg maar. Dat vond ik jammer, dat ik dat niet eerder had gehoord. Anders had ik haar oude spullen, die modernere spullen, nieuwe spullen weggedaan en die oude spullen laten staan. Dat vind ik gewoon ja, ik kreeg echt tranen in m'n ogen toen ik het zag. Ik dacht van, wow, wat heb ik nou weer gedaan.