Gerard is opgelucht als zijn vrouw toch achter zijn euthanasiewens staat

Nou, nog, dat we daar aan toe zullen zijn. Mijn vrouw had in het begin, had met de begeleidster hier, hadden we dan een gesprek met kinderen en alles erbij. Mijn vrouw was fanatiek tegen, ja. Ja. Had er heel veel moeite mee. En daar hebben wij echt, ja, avonden met elkaar, ook over dacht dat ze, dus dat er van alles was en dan kreeg je weer die punten van drie dingen, die helemaal dwars zitten. Maar het vierde punt was die euthanasie en dat merk je dan weer, dat gaat allemaal fout dan, allemaal verkeerd. Maar ze, dat was voor haar nog niet te accepteren, niet mee om te gaan. Of ook misschien vanuit haar afkomst, dat weet ik niet. En toen is zij nou al twee keer op bezoek geweest bij die vriendin van haar. Die zit nou in een verpleegtehuis. En dan ziet ze van ja, die zit er. En soms beschrijft ze het zelf als, ja, die zit er als een hoopje. Daar zit, er komt niet meer de reactie uit die je nog verwacht had. Ze herkent haar eigenlijk helemaal niet meer. En noemde ze de naam van mijn dochter en dan moet je nog verder doorpraten en dan zegt ze een keer van, oh ja, die zwarte, dat is het donkerzwarte haar. Dat is het enigste stukje herkenning, wat eruit gekomen is.

En toen begon ze te huilen. En that's it. Ik zeg, ja, wat heb je daar nog aan? Niks, toch? Het enigste stukje herkenning levert alleen maar verdriet op. Nou, dan [-]. En toen zag zij dat zo, zegt ze van, ja, inderdaad. Toen zag ze eigenlijk pas de werkelijkheid van die [-]. Als je dat niet doet, die euthanasie, waar je dan in terecht kunt komen. Wat levert dat voor positiefs op? Niks meer. Dus. Ze zegt, ik dacht eerst van, ja, ik kan altijd nog bij je op bezoek komen en ik kan dit en ik kan dat. Natuurlijk. Maar als je het goed bekijkt, komt ze dan op bezoek bij mij, maar eigenlijk alleen voor haar zelf en niet voor mij. Want ik heb er niks meer aan. Ja, dat is misschien voor mij ook een egoïstische gedachte, maar wat heeft zij er dan aan, is voor haar toch ook alleen maar moeilijk? Het is voor haar ook niks opbouwends. Het is een zware last. Dus nou, als je dat nog wel een beetje overdenkt, dan is het toch een [-] Een opluchting. Een ontlasting op dat moment, om het zo maar te zeggen. Wel een raar hoofd [lacht] Toch?

Ja. Ja, ik zit me te bedenken dat u wel wilde, uw vrouw wilde niet.

Nee.

Hoe was dat voor u?

[-] Even moeilijk, omdat ik dacht van ja, het is toch het einde van mijn leven. Daar had ik even moeite mee, dat ik daar nog niet zelf over mocht beslissen. Maar daarna denk ik van, ja, laat het maar even z'n beloop gaan. Ik bedoel, ik ken mijn vrouw ook langer, als ze in een keer met zoiets zit, dan heeft het gewoon zijn tijd nodig, om dat te verwerken alles, voordat ze dat kan accepteren of dat ze dat inziet. En dat is nou dus ook gebeurd, hè? Daar is niks meer aan gedaan eigenlijk, omdat ze gewoon die twee bezoeken, was al voldoende. Dus.