Rien heeft dubbele gevoelens over erfelijkheidsonderzoek

Voor mezelf. Gewoon de man met zijn piek, en die komt op een gegeven moment, ja die wil naar [plaats], [ziekenhuis], want zijn zoon heeft gevraagd is het overdraagbaar. Kunnen wij wel aan kinderen beginnen. En dan, ja hij begint daar over te praten en toen zei hij wat zeg jij ervan, ik zeg helemaal niks. Ik zeg van, wat ik dat, ik zeg ik ken daar niks van, ik zeg ik kan er helemaal niks mee. Ik zeg maar, als ze daar, ik zou het aan ene kant toejuichen, als het overdraagbaar is, dat ze daar een kind niet mee opzadelen, dat, dat wel.

Maar van de andere kant, kunnen wij alleen maar zorgen voor kinderen waar niks aan is, waar de intelligentie goed is, eigenlijk een gehandicapt kind heeft ook recht om hier te zijn. Hè, en dan hebben we toch de mentale plicht om ook daarvoor mee te zorgen. Dat vind ik wel. Hè want die man is nou, ik dacht 66, die vooruitzichten zijn natuurlijk niet prettig hè dus, en hij heeft nog zulke beentjes nog ook eronder, er zit nog iets anders bij, heel die spiermassa neemt ook af bij hem, maar zolang als hij er is, en hij heeft er zelf nog zin in, dan is het toch goed.

Ja. Dus u vind het eigenlijk niet im Frage om naar die erfelijkheid te kijken, omdat ook [-].

Nee, van de ene kant hè, ene kant wel, maar stel dus dat ze met zekerheid kunnen zeggen dat kind zal ook dan, dan vind ik, neem de verantwoording, en zorg dan dat er geen kinderen komen. Want door je kind al op te zadelen bij voorbaat met zoiets, nou dat vind ik dus niet. Maar van de andere kant denk ik van, leef te leven, hè dat [-].