Anne (B)

Uitgebreide samenvatting

Anne en haar vrouw wilden graag een kindje. Ze besloten om met behulp van kunstmatige inseminatie met donorzaad (KID) via een kliniek zwanger te worden. Na anderhalf jaar was Anne zwanger met een eicel van haar partner en zaadcellen van een anonieme donor waarvan het embryo na in vitro fertilisatie (IVF) in de baarmoeder werd geplaatst. Deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Anne en haar partner besloten door te gaan met de behandelingen. Deze keer zouden ze Annes eigen eicellen gebruiken. Daarvoor hield Anne heel precies haar ovulatie bij. Wanneer ze ovuleerde, gingen zij en haar partner naar de kliniek voor intra-uteriene inseminatie (IUI: inseminatie van het donorzaad in de baarmoeder). Na een jaar was Anne opnieuw zwanger.

Bij de eerste zwangerschap hadden Anne en haar vrouw hun omgeving al vroeg op de hoogte gebracht van het nieuws. Hierdoor kregen zij veel steun na de miskraam. Ondanks dat besloten ze deze keer het nieuws langer voor zichzelf te houden, en het eerst alleen hun ouders te vertellen. Bij tien weken hebben Anne en haar partner ook aan andere familieleden en vrienden verteld dat Anne zwanger was.

Anne vond het begin van de zwangerschap erg spannend als gevolg van haar eerdere miskraam. Ze was zich ervan bewust dat er iets mis kon gaan. De echo’s en de bewegingen van het kindje stelden haar gerust. De 20-weken echo vond ze wederom spannend. Uiteindelijk bleek de uitslag positief en dat stelde haar weer gerust.

Anne had tijdens de eerste drie maanden van de zwangerschap erg veel last van misselijkheid. Verder is de zwangerschap zonder complicaties verlopen. Aan het eind van de zwangerschap kreeg Anne nog wel last van het vasthouden van vocht. Mede hierdoor had ze het gevoel dat ze wat eerder zou bevallen dan de uitgerekende datum.

Anne heeft geen zwangerschapsgym of een pufcursus gevolgd. Ze vond dit niets voor haar. Mensen in haar omgeving reageerden hier soms verbaasd op. Ze heeft zich aan de hand van informatie op internet, waaronder filmpjes op YouTube, en een voorlichtingsbijeenkomst van de verloskundige goed kunnen voorbereiden op de bevalling. Ze nam zich voor om rustig te blijven tijdens de bevalling en was vastbesloten ‘het gewoon te doen’.

Eén dag voor de 37 weken braken ’s avonds Annes vliezen. Vrijwel meteen kwamen ook de weeën op gang. De volgende ochtend had Anne licht bloedverlies en moest ze overgeven. Toen kwam de verloskundige en zijn ze naar het ziekenhuis gegaan. Twee uur later werd daar haar dochtertje geboren. Na de bevalling moest Anne worden gehecht. Daar zag ze tegenop, maar het viel haar uiteindelijk mee. Anne wilde daarna snel douchen en naar huis, maar de verloskundige drukte haar op het hart het iets rustiger aan te doen. Tijdens het douchen viel Anne flauw, waardoor ze nog wat langer in het ziekenhuis moest blijven. Uiteindelijk mocht Anne ’s middags met haar dochtertje naar huis.

Anne kreeg goede hulp van de kraamzorg, vooral rondom de borstvoeding. Omdat haar kindje te vroeg geboren was, had zij te weinig kracht om aan de borst te drinken. Anne is daarom na een paar weken overgestapt op flesvoeding. Het opstarten van de borstvoeding kostte veel energie waardoor het kraambezoek soms teveel werd voor Anne en haar vrouw. Ze besloten een schema te maken om het kraambezoek goed te spreiden. Op die manier zorgden ze voor voldoende rustmomenten als gezin.

Anne adviseert andere vrouwen om je gevoel te volgen. Tegen vrouwen die zwanger willen worden, maar bij wie dat ook lang duurt, zou ze willen zeggen: houd moed en geloof erin dat het gaat gebeuren. Anne gelooft dat positief blijven helpt, niet alleen bij het zwanger worden, maar ook bij de bevalling. Aan zorgverleners adviseert ze om te luisteren naar de wens van de (aanstaande) ouders. Zelf heeft ze dit als heel fijn ervaren.