Daniëlle

Uitgebreide samenvatting

Een week voor haar bruiloft ontdekte Daniëlle dat ze zwanger was. Hoewel Daniëlle vanwege de bruiloft nog niet heel erg bezig was met zwanger worden, was de positieve test mooi en positief nieuws. Het leek haar heel leuk om zwanger te zijn en om te bevallen.

De eerst periode was Daniëlle heel misselijk. Ze leefde op appels en brood en viel vijf kilo af. Na 16 weken was de heftige misselijkheid over. Vanaf dat moment kreeg Daniëlle last van migraine en zag ze vaak sterretjes. Dit gebeurde steeds vaker en werd steeds erger. Ze had een hoge bloeddruk. Vanwege haar hoge bloeddruk moest Daniëlle vaker op controle. Ze moest stoppen met werken en kwam thuis te zitten met migraine. Omdat ze de klachten niet aan voelde komen en deze ineens konden ontstaan durfde ze het huis niet meer uit. Daarnaast kreeg ze last van haar rug en benen, waardoor kon ze niet meer goed lopen. Danielle voelde zich een gevangene in haar eigen huis en kon nauwelijks van haar zwangerschap genieten.

Toen Daniëlle 36 weken zwanger was, bleek de baby in een stuit te liggen. Ze kreeg de keuze voor een keizersnede of een uitwendige versie. Omdat Daniëlle graag natuurlijk wilde bevallen, koos ze voor een uitwendige versie. Na drie pogingen slaagde deze.

Toen Daniëlle 41 weken zwanger was, werd ze ingeleid vanwege haar hoge bloeddruk. Daniëlle had last van been-, rug- en buikweeën. Hoewel de ontsluiting vlot vorderde, bleek deze steken op 9,5 centimeter. De gynaecoloog werd erbij gehaald en de baby bleek een sterrenkijker te zijn. Een draaipoging hielp niet. Omdat de persweeën afnamen, moest Daniëlle opnieuw aan de weeënopwekkers. Uiteindelijk is haar zoontje met een vacuümpomp en met een knip geboren. Ook de placenta en bloedstolsels kwamen niet vanzelf en moesten uit Daniëlle haar buik worden geduwd. Ze kijkt terug op een verschrikkelijke bevalling.

Toen de baby er eenmaal was, had Daniëlle niet meteen het moedergevoel. Het onophoudelijke huilen van haar zoontje – hij had een koemelkallergie en aangeboren torticollis – dreef haar vaak tot wanhoop. Ze had last van stemmingswisselingen en kon de zorg voor haar zoontje vaak niet aan. Daniëlle stopte haar gevoelens weg, omdat ze niet te veel wilde zeuren. Haar man zag dat het niet goed ging en vond dat ze hulp moest zoeken. Ze heeft EMDR-therapie gevolg, waardoor Daniëlle haar herinneringen aan de zwangerschap en de geboorte nu wat milder zijn. Daarnaast slikt ze antidepressiva en is ze onder behandeling bij een psycholoog. Met haar man is ze in relatietherapie.

Daniëlle raadt andere zwangere vrouwen aan hun gevoel te volgen en aan de bel te trekken als ze ergens aan twijfelen. “Niks is gek”, merkt Daniëlle nu ze professionele hulp krijgt. Ze adviseert zorgprofessionals ook de minder leuke dingen bespreekbaar te maken. Het gaat niet alleen om de lichamelijke toestand van een vrouw, maar ook om hoe het geestelijk gaat. Hoewel Daniëlle zowel haar gynaecoloog en verloskundige had laten weten er doorheen te zitten, hebben zij niet in de gaten gehad dat het niet goed met haar ging. Daniëlle hoopt dat andere vrouwen nooit mee hoeven te maken wat zij heeft meegemaakt, want “het is verschrikkelijk” om de eerste periode als moeder niet van je kindje te kunnen genieten en het gevoel te hebben dat alles jouw fout is. Trek snel aan de bel want de tijden van je pasgeboren kindje zijn je dierbaarste herinneringen; of er wel of geen roze wolk is, de liefde voor je kindje is onvoorwaardelijk. Ook in de ‘donkere tijden/gedachtes’ aan alles komt een eind zo ook een postnatale depressie.