Danielle wist niet hoe ze om moest gaan met het vele huilen van haar kindje en had soms ideeën dat ze hem wat aan wilde doen

En toen kwam het bij mij binnen van: oké, dit gaat niet goed. En dat was begin mei, dus dat is dan dik anderhalve maand verder. Dat er echt zoiets was van: oké er moet hier nu iets gaan gebeuren want anders gaat dat niet goed. Of dat je boven aan de trap staat met je huilende kind en dat je dan denkt: als ik hem nu laat vallen? Of als ik hem nou goed neerleg of niet goed neerleg, dan is het stil. Zolang hij maar stil is. Alles moest stil en dan kwam ik hier thuis en dan stond de radio aan en dan zei ik tegen [naam partner]: hij moet uit. Dan begon [naam zoontje] weer te huilen en dan kan ik wel weg … Dan werd er gezegd van: ga maar een rondje lopen. Maar dan denk ik: ja, na een kwartiertje lopen, dan kom je thuis en dan kom ik weer thuis met een huilende baby, helpt niet. Dat hoor ik ook buiten als hij niet bij mij is. Maar dat heb ik nu niet meer. Maar af en toe, alleen als hij heel erg huilt en ik weet niet wat er is. De ene keer kan ik het tien minuten handelen en de andere keer na 30 seconden al niet meer, dan moet ik hem ook niet bij me hebben. En ik heb ook weleens gehad, dan kan ik hem gewoon niet verzorgen en dan moet [naam partner] hem verzorgen en dan zit ik hier op de bank. Nou, dan kom ik er niet af, dan moet ik moeite doen om alleen al op te staan.