Ida

Ida merkte steeds vaker dat ze verhalen vergat die haar verteld werden. Samen met haar man is ze naar de huisarts gegaan, die haar doorverwees naar het ziekenhuis. De testen die ze daar moest maken vond ze erg kinderachtig. De resultaten van de testen wezen uit dat ze in het beginstadium van de ziekte van Alzheimer verkeerde.

Ida haar schoonmoeder had ook de ziekte van Alzheimer en dwaalde regelmatig over straat. De herinnering hieraan en het idee dat ze dit misschien zelf ging doen vond ze moeilijk. In het begin had ze vooral last van schaamte voor haar ziekte en wilde ze het liefst in huis blijven om geen andere mensen tegen te komen. Na verloop van tijd besefte ze dat ze zo niet verder kon leven. Langzamerhand heeft ze de ziekte kunnen accepteren, waardoor ze leerde omgaan met de ziekte. Ze durft nu aan te geven dat ze 'vergeetachtig' is. En als ze nu een slecht moment heeft dan geeft ze zich daaraan over tot het moment voorbij is.

Sinds ze de ziekte kan accepteren heeft ze haar leven opgepakt. Ze is jeu des boules gaan spelen en ze gaat met haar man te fietsen of wandelen. Ook houdt ze zelf haar huishouden op regel en gaat ze naar de winkel. Ze gebruikt hierbij een boodschappenlijst, zodat ze niets te vergeet.

Haar man is haar grote steun. En hoewel ze wel eens nadenkt over wat er met haar gebeurt als hij wegvalt, wil ze leven bij de dag. Ze wil zo weinig mogelijk nadenken over de toekomst en genieten van elke dag dat ze nog zo goed voelt.