Ingrid

Tijdens een bezoekje aan de huisarts is bij Ingrid bij toeval diabetes type 2 ontdekt. De uitslag van de bloedtest werd door de huisarts telefonisch meegedeeld. Maar na het horen van de uitslag heeft Ingrid niets meer van zijn verhaal gehoord over wat nu verder te doen. Ze was erg verdrietig. Ze is de volgende dag naar de huisarts toegegaan. Hij vertelde haar over de impact van de ziekte, over het belang van afvallen, het gebruik van pillen en eventueel spuiten van insuline. Van dat laatste raakte ze in paniek, maar ze had geen keus. Wat ze ook heel erg vond, was dat ze 'weer' het systeem in ging, iets waar ze in haar jonge leven al zo vaak mee te maken had gehad. Na een eerste week van verdriet en woede heeft ze haar leven weer opgepakt.

Ingrid is informatie gaan zoeken en aan de slag gegaan om af te vallen en de diabetes type 2 onder controle te krijgen. Ze heeft heel veel gehad aan het boek 'Diabetes voor dummy's'. Daar wordt in gewone taal geschreven over leven met diabetes type 2. Ze raadt dit boek aan iedereen aan, omdat het in gewone mensentaal geschreven is en diabetes type 2 omschreven wordt zoals het is: rot! Door het boek besefte ze dat het feit dat ze diabetes type 2 heeft niet haar schuld is en ze niet met de ziekte 'gestraft' werd voor haar overgewicht. Ook is ze naar een diëtiste gegaan om haar eetpatroon aan te passen. Ze leerde de etiketten over koolhydraten en calorieën op voedingsmiddelen te lezen. Ze heeft haar keukenkasten geleegd en is gezonder eten gaan kopen. Snoep en koeken neemt ze nu mee naar haar werk, omdat ze daar er gemakkelijk vanaf kan blijven.

Het grootste gevolg van diabetes type 2 is voor Ingrid het afvallen. Ze woont alleen, wat het aan de ene kant gemakkelijk maakt om verleidingen te weerstaan, want ze hoeft niet voor anderen te koken of lekkere dingen in huis te halen. Aan de andere kant is alleen wonen lastig, omdat er niemand is die je aanmoedigt. Vooral in de winter heeft ze meer moeite met haar dieet, omdat ze last heeft van winterdepressies. Dan wil ze vet eten op tafel en geen koude slablaadjes. Naast haar eetgewoonten aanpassen, moest Ingrid ook meer bewegen. Dit was lastig, omdat ze niet van sporten houdt. Toch heeft ze hier een oplossing voor gevonden en traint ze nu twee keer per week op de sportschool op haar werk. Ze doet dit nu twee jaar, maar ze vindt het nog steeds niet leuk.

Ingrid is haar leefstijl gaan aanpassen en in anderhalf jaar is ze geleidelijk 30 kilo afgevallen. Haar grootste uitdaging wordt om op dit gewicht te blijven, omdat ze het moeilijk vindt om met mate te eten. Eten is heel belangrijk voor haar en om daar goed mee om te gaan is Ingrid steeds meer trucjes gaan verzinnen. Eén stukje chocolade per dag eten kan ze niet, dan wil ze meer. Daarom koopt ze zo nu en dan kleine reepjes die ze in één keer kan opeten. Op advies van de diëtiste zondigt ze één of twee keer per maand, want anders houdt ze het niet vol.

Naar haar omgeving is Ingrid heel open en eerlijk over haar ziekte. Op reis neemt ze één iemand in vertrouwen aan wie ze vertelt dat ze diabetes type 2 heeft, zodat diegene kan ingrijpen wanneer er iets gebeurt. Ze vindt dat niet leuk om te doen, maar ze doet het voor haar eigen veiligheid. Soms merkt ze dat anderen het lastig vinden met haar ziekte om te gaan, zoals op haar werk. Haar collega's boden haar bijvoorbeeld geen gebakje aan, omdat ze het zielig vonden dat ze het toch niet mocht hebben, en gingen snoep voor haar verstoppen. Ingrid heeft toen duidelijk aangegeven dat ze zoete dingen wel openlijk moeten aanbieden, om twee redenen. Ten eerste is het haar eigen keuze om het wel of niet te nemen en ten tweede kan ze op die manier trots op zichzelf zijn als ze het kan afslaan.

Het vervelende van de ziekte vindt Ingrid de uiterlijke schone schijn, 'je lijkt gezond, maar bent het niet'. Ze ziet er nu mooi en slank uit en ze voelt zich goed. Daardoor vraagt ze zich wel eens af waarom ze niet gewoon de dingen kan eten die ze lekker vindt. Ook ziet ze soms dikke mensen ongezond eten in hun winkelkar gooien en dan denkt ze, 'waarom zij wel en ik niet?' Dat vindt ze oneerlijk. Nergens kan ze informatie vinden over hoe je daarmee om kan gaan. Je bent niet ziek, maar toch patiënt.

Hoewel ze het soms oneerlijk vindt dat ze levenslang (diabetes type 2) heeft gekregen, vindt ze dat er ook positieve bijeffecten zitten aan de diagnose. Ze is 30 kilo is afgevallen, waardoor de dreiging dat ze misschien insuline zou moeten gaan spuiten is afgewend. Ze heeft nu voldoende aan twee pillen per dag. Ze merkt dat ze nu nog meer geniet van de dingen die ze heel lekker vindt en die ze zo nu en dan eet. Ook voelt ze zich zelfverzekerder met haar ´nieuwe lijf´ en meer tevreden met hoe ze er nu uitziet. Dit komt mede door de (positieve) belangstelling die ze voor haar slanke lichaam krijgt. Voorheen durfde ze zich niet uit te kleden in het bijzijn van anderen, maar nu schaamt ze zich niet meer voor haar lichaam. Daardoor is ze meer open gaan staan voor een eventuele relatie.

Ingrid haar advies is om er niet in je eentje mee te blijven zitten. Ga erover praten met je omgeving en maak een plan van aanpak met je huisarts. Voel je niet schuldig als iets niet lukt en denk niet dat je ergens voor wordt gestraft. Het is vervelend en het is 'levenslang', maar ga niet bij de pakken neer zitten. Daarnaast vindt Ingrid dat patiënten niet voor extra kosten moeten komen te staan, want het leven wordt al duur genoeg als je diabetes type 2 hebt.