Joke

Toen Joke haar man werd opgenomen in het ziekenhuis, merkte ze bij zijn thuiskomst dat ze vergeetachtig was. Ze is samen met hem naar de huisarts gegaan die haar doorverwees naar het ziekenhuis. Daar werd in 2011 de diagnose ziekte van Alzheimer met kenmerken van vasculaire dementie gesteld. Dat is nu een half jaar geleden.

Joke heeft het vooral erg moeilijk met de vergeetachtigheid. Haar moeder en grootmoeder hadden de ziekte ook en de herinneringen aan hun ziekteverloop vindt ze vreselijk. Haar grootmoeder kwam meerdere keren op een dag langs en stelde steeds dezelfde vragen. Haar vriendinnen lachten er in die tijd om, maar Joke schaamde zich ervoor. Toen haar moeder de ziekte had wilde ze op ieder willekeurig moment van de dag naar de kerk. Nu ze zelf vergeetachtig is voelt ze veel verdriet en schaamte en is ze bang om dom over te komen. Door de nare herinneringen aan vroeger wil ze het woord 'dementie' ook niet noemen en horen in haar huis.

Joke gaat tijdens sociale gebeurtenissen, zoals bijvoorbeeld kerkdiensten, het gesprek met onbekenden uit de weg, omdat ze zo 'normaal' mogelijk wil overkomen. Ze vindt het fijn als mensen vragen hoe het met haar gaat, maar niet als mensen doorvragen naar haar gezondheid. Dat zijn lastige vragen voor haar. Ze wil ze wel beantwoorden, maar ze kan het niet door de vergeetachtigheid. Opmerkingen, zoals "het is helemaal niet erg dat je verhalen herhaalt', maken haar kriegel, omdat zij het wel heel erg vindt. Ze heeft haar man gevraagd om aan te geven wanneer ze in herhaling treedt, zodat ze het zoveel mogelijk kan voorkomen.

Joke haalt kracht uit haar geloof. Daarnaast krijgt ze veel kracht van haar man. Hij is haar grote steun en toeverlaat, vooral omdat hij haar vergeetachtigheid accepteert. Volgens Joke zat ze nu in een verpleegtehuis als hij er niet was geweest. Dat is een gedachte waar ze liever niet aan denkt. Het volbrengen van huishoudelijke taken geeft haar voldoening, het feit dat er mensen zijn die de ziekte in ergere mate hebben dan zij geeft haar hoop.