Josine

Uitgebreide samenvatting

Vrij snel nadat Josine en haar man gingen nadenken over een kindje werd Josine zwanger. Tijdens de eerste echo bij 8 weken bleek ze zwanger te zijn van een tweeling. Toen ze bij 10 weken terugkwam voor een nieuwe echo bleken de vruchtzakjes leeg te zijn. Josine wilde dat haar lichaam het zelf zou afstoten. Uiteindelijk kreeg ze met 16 weken een miskraam. Josine en haar man besloten eerst op reis te gaan alvorens opnieuw zwanger te worden. Vrij snel na de reis raakte Josine opnieuw zwanger.

Vanwege de ervaring met de miskraam heeft Josine lang gewacht met het doen van een zwangerschapstest en met het inschrijven bij een verloskundige. Josine en haar man waren deze keer veel terughoudender en voorzichtiger. Toen ze bij 12 weken zelf het hartje zagen kloppen en bij 16 weken het hartje hoorden kloppen, kregen Josine en haar man er vertrouwen in.

Bij de 20-weken echo zag de echoscopist witte darmen bij hun kindje. Het was onduidelijk wat er aan de hand was. Bij 24 weken werd een uitgebreide echo (GUO) gemaakt door de gynaecoloog. Josine en haar man hoopten gerustgesteld te worden, want dan zou er een meer zorgeloze tijd volgen. De witte darmen bleken er nog te zijn. Dit zou kunnen wijzen op verschillende aandoeningen, zoals taaislijmziekte, maar er was ook een grote kans dat er niks aan de hand was. Er werd hen nog genetisch onderzoek aangeboden om te onderzoeken of het wellicht taaislijmziekte was. Josine en haar man hebben hiervan afgezien, omdat ze het kindje toch niet weg zouden laten halen.

In het begin van derde trimester kreeg Josine jeuk – met name bij de voetzolen en de handpalmen. De verloskundige stuurde haar hiervoor door naar de gynaecoloog. Josine bleek zwangerschapscholestase (galstuwing door hormonen) te hebben. Ze kreeg hiervoor tabletten en moest in de gaten houden of haar kindje voldoende bewoog. Ze vond het spannend of ze op tijd aan de bel zou trekken hiervoor, of dat ze te terughoudend zou zijn. En omdat rust belangrijk is, is ze het rustiger aan gaan doen op het werk door bijvoorbeeld minder te gaan reizen.  

Toen Josine 32+4 zwanger was, braken haar vliezen. Ze kreeg longrijpingsprikken en weeënremmers om de bevalling uit te stellen. De bevalling zette echter door. Josine had zich nog niet voorbereid op de bevalling. Ze had nog geen cursus gevolgd en had zich nog niet ingelezen. De verloskundige heeft haar tijdens de bevalling goed gecoacht samen met de verpleegkundige. De verloskundige betekende alles voor haar, ze zag er verzorgd uit, was communicatief vaardig. Door haar zelfverzekerdheid had Josine vertrouwen in haar. Dezelfde avond beviel Josine van een jongetje. Het was onwerkelijk voor Josine: “Je bent aan het werk, en ineens ben je ’s nachts moeder.”

De eerste dagen na de bevalling waren spannend. Haar zoontje was heel erg klein. Josine heeft het heel gewaardeerd dat de verpleegkundigen haar en haar man meenamen in het verwachtingspatroon. Bijvoorbeeld dat hij geel zou worden, en dat hij apneu zou krijgen vanwege het centrale zenuwstelsel dat nog niet was ontwikkeld. Dat gaf Josine en haar man rust. Na 8 dagen werd Josine uit het ziekenhuis ontslagen. Haar zoontje moest nog blijven. Dat was confronterend, want je komt thuis in een huis met een lege box.

Josine heeft de zorg bij de verloskundigenpraktijk als prettig ervaren. Het waren korte afspraken; luchtig en losjes. Voor de afspraken met de gynaecoloog was ze zenuwachtiger: “We hopen dat het allemaal goed is.” Het is een medisch traject en dat voel je aan alles. Je zit in de medische molen. De zorg van de verloskundige voelde informeler waar ook het sociale stuk aan bod kwam.

Josine adviseert andere vrouwen om zich op tijd in te lezen in de bevalling en op tijd voor te bereiden op de komst van je kindje. Daarnaast adviseert ze om met je partner te praten wanneer je iets heftigs meemaakt, zoals een miskraam of vroeggeboorte. Het heeft Josine geholpen om alles te verwerken, en zij kijkt nu “zelfs bijna prettig” terug op de ziekenhuisperiode.