: Josine haar vliezen braken bij 32 weken, maar ze was ervan overtuigd dat haar kindje nog niet zou komen

En toen… eh… op tweeëndertig weken en vier dagen eh, om kwart over zes ‘s avonds braken mijn vliezen. En ik zeg meteen maar dat het niks met die cholestase te maken had, niks met de witte darmen, dus allemaal zorgen [lacht] eigenlijk voor, nou ja, voor niks ofzo uiteindelijk… Nou ja, ik weet niet, maar zo voelt dat nu. Maar ehm… mijn vliezen braken en ik had me nog helemaal niet ingelezen in de bevalling en zo, dus ik dacht echt: ja, goh, watskeburt, wat nu? En… maar omdat ik behand-… onder behandeling was eh bij de dus een gynaecoloog ehm… nou, eerst natuurlijk mijn man gebel-… oh nee, ik was met mijn man aan het bellen toen het gebeurde. We waren even aan het overleggen over het eten. Toen eh… ehm… ik drup. Nou oké hèhè… En eh… toen is hij meteen naar huis gekomen. Hij werkte toen in [naam stad]. En toen heb ik de gynaecoloog of de afdeling verloskunde gebeld, in het ziekenhuis. En dat was in het [naam ziekenhuis] en toen ehm… zei ze: oh, kom maar langs, kijken we even. Toen dacht ik: ghhh, heel relaxt, goed… want ik absoluut niet dat het al geboren zou worden. Dus wij eh… naar het [naam ziekenhuis] en eh… met de auto. Handdoeken onder de stoel en eh… We zien wel. Ik was ook aan het koken, het was ook klaar, de, de… Het was toen denk inmiddels kwart voor zeven ofzo. De, de gaspitten uit en ik dacht: over een uurtje komen we terug, dan eten we het dan lekker op. Want ik had natuurlijk lekker gekookt, dacht ik. Ehm… Dus we kwamen in het [naam ziekenhuis] aan. Even zoeken waar het was. En toen eh, bleek het echt vruchtwater te zijn. Want eerst dachten we: oh als het gewoon urine is dan eh, mooi, kan ik weer naar huis. Dat hoopte ik ook gewoon stiekem heel erg… Of nou, dat hoopte ik gewoon heel erg. Nee, het was vruchtwater. Mevrouw, u… Ja, de bevalling zit eraan te komen. 

………

Dat je echt denkt, achteráf vooral, daar was ik totaal passief. Ik lag op een bed… Ja, ik heb mijn moeder nog gebeld: kom je morgen even langs, want ik moet nu al naar het ziekenhuis… eh… saai… ik verveel me nu al [lacht]. Ik heb mijn werk gemaild, mijn leidinggevende, secretaresse ehm… Mijn vliezen zijn gebroken, ze proberen de bevalling uit te stellen, wil je al mijn afspraken afzeggen… Ja… Tot nader orders, of ja… wist ik veel. Nou, achteraf voel ik me daar heel dom over, want ik was dus aan het bevallen. Maar… dacht zelf zo… Ik was zo overtuigd, nee! Nog niet! Laat… het moet… blijf nog even zitten, dat is gewoon beter voor je, zeg maar, voor het kindje.