Mevrouw Hoekstra

Begin 2011 is mevrouw Hoekstra thuis gevallen. Ze is daarna samen met haar dochter naar het ziekenhuis gegaan. Daar is een MRI-scan gemaakt en zijn verschillende onderzoeken gedaan. Ze herinnert zich de testen nog goed. Ze zagen er erg gemakkelijk uit, maar ze bleken lastiger dan gedacht. Het horen van de diagnose, beginnende ziekte van Alzheimer, was confronterend en maakte haar verdrietig. Ze besefte dat haar leven nu anders zou worden, akelig en triest.

Mevrouw Hoekstra merkt dat stilstaan bij de ziekte haar verdrietig maakt. Op die momenten denkt ze na over de toekomst, zoals 'hoe komt het?'. Aan deze gedachten wil ze niet toegeven. Ze wil vooral genieten van het nu. Positief in het leven staan is daarbij haar motto. Haar huidige vriend en haar familie geven haar veel kracht en steun. Daarnaast haalt ze steun uit haar geloof.

Het begrip 'dementie' heeft voor mevrouw Hoekstra een negatieve betekenis, het doet haar denken aan 'te neergang, teruggaan, achteruitgaan'. Het begrip Alzheimer is voor haar ruimer en dat vindt ze gemakkelijker te gebruiken in contact met haar omgeving. Echter, meestal spreekt ze over vergeetachtigheid. In eerste instantie brengt ze haar vergeetachtigheid liever niet ter sprake bij mensen. Pas als men haar vergeetachtigheid opmerkt en haar daar op attendeert legt ze uit wat er aan de hand is.

Mevrouw Hoekstra vindt het belangrijk dat mensen uit haar omgeving haar corrigeren als ze bijvoorbeeld een verhaal of gebeurtenis vaker dan één keer vertelt. Dat wil ze graag, omdat ze dat zelf niet merkt. Door dergelijke correcties heeft ze het idee dat ze zichzelf bij de les kan houden. Haar vriend speelt daarin een belangrijke rol, omdat hij haar corrigeert op een plezierige opbouwende manier.