Mevrouw Hoekstra kwam er pijnlijk achter dat de testen geen makkie bleken te zijn

Maar, ja en toen moest ik later weer testen doen en dan komt het er toch uit dat het niet klopt hè. Dan moest je met hokjes of cijfertjes en dan moest je dat weer, of met figuurtjes, ik weet het ook niet meer, allemaal meer precies [-]. Maar dan moest je dat invullen. Nou, en ik ging dan echt een beetje zitten nou ja, dat kan ik toch allemaal wel. Hè, zo ging ik er echt voor zitten, van nou ja, dit is een fluitje van een cent, dit is, dat is, allemaal wel goed. In het begin. Toen dacht ik toch, nou dit is een makkie. Maar op een gegeven moment had ik wel in de gaten, dat was helemaal geen makkie.

Maar dat is raar.

Ja, dat was raar. Of de testen werden moeilijker, voor mij dan. Dat het in het begin heel gemakkelijk was. Want ik denk, nou ja dat doe ik even. Met blokjes of met [-]. Maar toen op een gegeven moment dacht ik, ja wat zit ik hier te kijken en ik denk, het is gemakkelijk, maar toch op een gegeven moment, ja dan kom je verder en dan denk je, ja maar dit is helemaal niet gemakkelijk. Zo herinner ik mij dat dan nog, met blokjes of van die grafiekjes. Ik weet het ook niet meer zo heel goed, maar dat, toen dacht ik, ja ik zit hier maar eigenwijs te zijn van, nou dat doe ik even. Zo hè, want ik vond het zelf helemaal niet dat er wat met mij loos was. [lacht] En dat was dus wel zo. En ja als je dat dan, toch die testen doet, ja dan word je er wel echt heel erg mee geconfronteerd. Ja.

Ja. En wat gebeurt er dan met je?

Nou, dan word je verdrietig. Dan denk ik, ja hier is geen weg meer terug.