Nora

Uitgebreide samenvatting

Toen het jongste kindje van Nora en haar man een jaar was, besloten ze dat een derde kindje welkom was. Nora was vrij snel zwanger. Bij acht weken kreeg ze een eerste echo waar een mooi kindje te zien was. De nacht voor de termijnecho had Nora wat bloedverlies. Omdat ze als verloskundige weet dat dat niets hoeft te betekenen, maakte ze zich niet direct zorgen. Nora zag direct dat de termijnecho niet goed was. Het kindje was wat kleiner dan ze had verwacht en ze zag geen hartje kloppen. Nora besloot af te wachten totdat het kindje spontaan geboren zou worden, omdat ze niet de medische molen in wilde.

De dag erna was Nora niet lekker; ze had buikpijn en had steeds wat meer bloedverlies. Ze was angstig dat ze het kindje zou verliezen als ze bijvoorbeeld op zou staan. ’s Nachts had ze meer bloedverlies en kreeg ze weeën. Daar wilde ze niet aan toegeven, omdat ze het gevoel had dat dat het einde van haar zwangerschap zou zijn. Toen ze naar de wc moest, werd haar dochtertje geboren. Nora bleef echter bloed verliezen en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd onder narcose haar baarmoeder leeggemaakt. Dit vond ze het ingrijpendste van de miskraam. Nora kon duidelijk zien dat de groei van haar dochtertje vanaf haar middel achterliep ten opzichte van boven haar middel. Het geeft haar rust dat haar lichaam heeft gesnapt dat er iets niet goed was.

Na een paar maanden was Nora opnieuw zwanger. Na zes weken kreeg ze een miskraam. Toen kwamen bij haar de emoties los. Nora en haar man besloten om zich even te richten op andere dingen, zoals werk en het opzetten van een eigen praktijk. Ook omdat ze bang was dat als het weer mis zou gaan, ze het emotioneel misschien niet meer aan zou kunnen om haar vak van verloskundige uit te voeren.

Twee maanden later was Nora onverwachts zwanger. Het duurde tot 16 weken voordat ze het vertrouwen in haar lichaam terug had. Toen ze zelf haar kindje voelde bewegen drong het besef door dat er toch nog een derde kindje komt. Ze is in deze zwangerschap meer bezig met grenzen dan in haar vorige zwangerschappen. Eerst 24 weken, dan is het kindje levensvatbaar. Nu 32 weken, dan heeft het kindje meer kansen als het geboren wordt.

Door haar ervaringen beseft Nora dat zorgverleners meer begeleiding zouden moeten geven bij een miskraam. De verloskundige had meer kunnen benadrukken dat je altijd mag bellen. Nora had het gevoel dat haar verloskundige daar niet voor open stond. In het ziekenhuis heeft ze ervaren dat er alleen gekeken werd naar medische zaken, zoals of de bloeddruk goed is, of je zelfstandig naar de wc kan. Terwijl je wel net je kindje hebt verloren. Begeleiding hierbij heeft ze gemist. Ze had graag gezien dat er vaker even was gebeld en geïnformeerd naar hoe het gaat en of men nog iets kon betekenen voor haar. In haar eigen werk als verloskundige probeert ze dit nu toe te passen. In die zin is haar ervaring leerzaam voor haar geweest.

Ook de informatievoorziening rondom een miskraam vindt Nora beperkt. Van de verloskundige had ze een flyer gekregen, waar ze voor haar gevoel weinig aan had. Ze heeft bijvoorbeeld informatie gemist over weeën en dat je vliezen kunnen breken.

Doordat haar eerdere bevallingen niet vlekkeloos waren verlopen en door de ervaring met de miskramen was Nora het vertrouwen in haar lichaam kwijt. Ze heeft daarom een coach ingeschakeld met wie ze analytisch haar bevallingsverhalen is doorgegaan. Dit heeft Nora geholpen alles een plekje te geven en heeft haar het besef gegeven dat ze haar lichaam heel goed kent.

Nora adviseert andere vrouwen om vooral te vertrouwen op hun eigen lichaam en om aan de bel te trekken als je twijfelt. Wees niet bang om vragen te stellen of je onzekerheden neer te leggen. Verloskundigen adviseert ze om naast de vrouw te staan en samen te kijken wat nodig is in een bepaalde situatie. Soms heeft ze het idee dat verloskundigen er teveel boven gaan staan; daar betrapt ze zichzelf soms ook op.