Na haar miskraam ging Nora met een ander gevoel naar de termijnecho

I: En hoe ging je naar de eh termijnecho deze keer?

Nou, dat was wel stress… Ja. Dat was ook echt wel dat ik dacht eh: ik wil de kinderen dit keer niet mee hebben. Terwijl, de vorige keer had ik echt zoiets van: nou, die kunnen toch gewoon mee? Sterker nog, ik had daarvoor gezegd tegen mijn man: nou, je hoeft er niet per se vrij voor te vragen, want je hebt nu toch al de echo gezien, met acht weken dan. En eh… Dat ik dacht: ja, je mag mee, maar het hoeft voor mij niet, want weet je…? Het kloppende hartje hebben we gezien, dus eh…dat zal wel goed zitten. En nu had ik echt zoiets van eh: nee, ik wil de kinderen er niet bij hebben en we gaan gewoon echt met z’n tweeën. En eh… Wat dat betreft was ook echt iedereen, die wist dat we die termijnecho hadden die dag, die had ook echt zoiets van eh, daarna van eh…: en, en? Dus eh… Nou ja, gewoon een hele opluchting dat het dan goed zit. Maar eh… Ja, daar ga je wel heel anders naartoe. Ja.

I: En kan je ook wat eh… omschrijven wat voor emoties dat bij je opriep? Van tevoren… ook daarna toen je zag dat het goed was?  

Ja, vooral, daarvoor vooral heel onzeker. Dat je echt denkt van: ja, het zal toch niet dat het weer gebeurt? Echt dat je denkt: ja… Ook weinig vertrouwen gewoon hebben. Ehm… maar als je dan eenmaal eh… eigenlijk… Ze zetten de, de echokop erop en toen was het meteen dat ik dacht: pfff, het is goed, oké, het klopt en eh… En eigenlijk de metingen daarna, die interesseren je dan niet eens zoveel. Ehm… terwijl bij de jongste weet ik juist, dat ik die metingen heel interessant vond van: oh, welke datum wordt het nou precies? En nu had ik echt zoiets van eh: oké, het klopt. En vooral dat je… nou, nou eigenlijk contant naar dat hartje blijft kijken van: ja, het klopt nog steeds he? Ja! Het doet het. Oké, weet je… En dan komt er uiteindelijk uit van: dit is de exacte uitgerekende datum. Maar eh… eh… Ja, vooral, je blijft toch echt kijken naar dat kloppende hartje. Ja. En ook echt wel tot het laatste moment, dat je denkt: nee, het doet het nog steeds. Ja.