Wim M.

In 2006 merkte Wim dat zijn vrouw dingen vergat en in herhalingen viel. Wim besprak dit zowel met de huisarts als met de neuroloog waar zijn vrouw onder behandeling was vanwege hoofdpijn klachten en duizelingen. De vrouw van Wim werd doorgestuurd naar de geheugenpoli, waar eind 2007 op 70-jarige leeftijd de ziekte van Alzheimer werd vastgesteld. De diagnose was een grote schok voor Wim en zijn vrouw.

Thuisgekomen hebben Wim en zijn vrouw direct afgesproken dat ze alle twee hetzelfde in het huishouden zouden blijven doen als voor de diagnose. Daarnaast hebben ze afgesproken om zoveel mogelijk leuke dingen te gaan doen en zolang mogelijk bij elkaar te blijven. Wim is zich vervolgens gaan verdiepen in Alzheimer. Hoe meer hij ervan weet, hoe beter hij zijn vrouw kan bijstaan. Wim is dan ook constant op zoek naar dingen waar hij zijn vrouw het beste mee kan helpen. Zo heeft hij bijvoorbeeld geleerd dat wanneer hij zijn vrouw iets wil leren dat dat foutloos moet gebeuren en dat dat stapje voor stapje moet.

Wim vindt het moeilijk dat hij niet meer een gesprek kan voeren met zijn vrouw zoals vroeger. Hij kan met haar praten over haar problemen, maar wanneer Wim het een keer moeilijk heeft of in de put zit, kan hij daar niet met zijn vrouw over praten. Hij merkt dat het dan niet tot haar doordringt. Dat zijn momenten waarop hij merkt dat hij zijn maatje kwijt is. En dat voelt soms eenzaam.

Wim heeft dan ook af en toe de behoefte om van zich af te praten. Omdat er niemand is om mee te praten, is hij begonnen met het schrijven van verhalen, die hij vervolgens naar kinderen, familie en kennissen stuurt. In de eerste plaats om hen op de hoogte te brengen, maar ook om informatie te geven over het verloop van Alzheimer. Voor de buitenwereld willen Wim en zijn vrouw dan ook geen verstoppertje spelen. Ze schreeuwen het niet van de daken, maar als het nodig is, vertellen ze wat er aan de hand is.

Wim vindt het belangrijk om naast de zorgen voor zijn vrouw ook wat voor zichzelf te hebben. Hij is nu één middag in de week vrijwilliger bij de Alzheimer telefoon. Wim vindt dit heel dankbaar werk. Hij kan anderen helpen door naar hen te luisteren. Daarnaast doet Wim mee aan een gespreksgroep voor mantelzorgers. Een vorm van lotgenotencontact waar hij veel aan heeft. Hij kan zijn eigen verhaal kwijt, maar kan in de gesprekken ook wat geven aan anderen. Wel moet Wim er voor waken dat hij zich niet te veel richt op alles wat met Alzheimer te maken heeft. Zijn kringetje wordt dan wel klein. Regelmatig pakt hij dan ook de fiets of gaat hij schilderen om zijn hoofd weer even leeg te maken.