Wim M. kan zich weinig herinneren van het uitslaggesprek

En toen zaten wij om kwart over drie in de hal van het ziekenhuis. En toen zagen we die verschillende mensen zo langskomen en toen zei ik op een gegeven moment tegen mijn vrouw, wat denk je? O, zegt ze, ik denk dat het wel goed is. En toen werden we op een gegeven moment dus uitgenodigd bij al die mensen en daar werd gezegd, nou mevrouw u heeft Alzheimer en u mag geen auto meer rijden. Dat zijn eigenlijk de enige dingen die wij van dat gesprek hebben onthouden. Er is misschien veel meer gezegd, maar ik denk dat dat niet meer doordrong. Nou, daar zijn wij heel erg van geschrokken. Want ze moeten meer gezegd hebben, alleen dat kunnen we ons niet herinneren. Ik denk dat we op dat moment alle twee effe dichtgeslagen zijn. Want er is kennelijk ook iets afgesproken over beginnen met medicijnen, want vanaf die tijd heeft mijn vrouw medicijnen die de Alzheimer wat af kunnen remmen. En gezien het feit dat het al vier jaar geleden is denk ik als ik zie hoe het nu met haar is, dat die medicijnen bij haar werken. En het feit dat diezelfde mevrouw die toen op huisbezoek kwam nog steeds onze casemanager is, dat zou ook wel afgesproken zijn.

Het had zo'n impact gemaakt op u.

Het feit dat het Alzheimer was. En ze niet meer mocht autorijden, dat vond ze heel erg. Ik denk dat we toen alle twee gewoon dichtgeslagen zijn. En pas thuis weer, steeds sterker gingen realiseren van hoe of wat en de eerste stappen gingen nemen om daarmee om te gaan.