Hedy vond het in het begin lastig om zich over te geven aan haar vermoeidheid

En het was ook niet echt nodig of zo. Wel meer in de zin van, als je merkt van ‘oké, nu ben ik moe, ja, ik kan me hier beter aan overgeven’, maar dat was best wel een, vond ik best lastig af en toe. Want je wilt aan de ene kant heel veel en, ja, wat doe je dan met die moeheid? Ga je erin mee of zeg je ‘oh, ik zet me er wel even overheen’. Dat vond ik zelf nog wel het lastigste, om daar echt aan toe te geven.  Vooral aan het begin van de zwangerschap ben je natuurlijk, ben je gewoon moe. Je weet dat dat erbij hoort. Maar, aan het einde van de zwangerschap vond ik dat makkelijker omdat je dan gewoon een buik hebt en het is wat zichtbaarder ofzo, maar aan het begin is het natuurlijk helemaal niet zichtbaar. Dus die moeheid vond ik in het begin wel lastig om mee, om zelf aan toe te geven. Dat was niet heel automatisch, dat ik dan dacht ‘oh, dan ga ik nu op de bank liggen en euh…’. Ik wilde nog heel erg mijn leven, ja, gaan dansen, naar de yoga… dus dat was wel een zoektocht in het begin.