Toon vergelijkt het mantelzorgen met het beklimmen van een berg

Ik denk dat het hele begeleidingsproces, dat dat van het begin af langzaam opbouwt. Dat ik dat langzaam opbouw, zonder dat dat ik daar eigenlijk bewust van bent. En dat dat niet zwaar is. Het is niet dat je van niets in één keer die berg op moet. Nee het gaat geleidelijk, het gaat rustig aan, en er komt steeds iets bij, of er valt iets af, Maar het gaat heel rustig aan, je loopt rustig die berg op, en dan lijd je daar verder niets van. En dan gewoon, mijn, mijn eigen weg volgen, mijn eigen ritme. Rustig naar boven lopen, af en toe een pauze nemen, dan kom je er wel.

Ja. Ik vind die metafoor met die berg beklimmen, ik vind dat een hele mooie metafoor die u gebruikt.

Ja, maar zo is het wel. Zo is het wel. Want boven op de top, daar is het eind. Daar kun je dus bivakkeren, je kunt naar beneden lopen, je kunt ook naar beneden duvelen. Je hebt drie mogelijkheden. Dus, maar daar moet je dus gewoon langzaam naar toe. En dan, als je dan op een plateautje met een bankje staat noem ik dat dan maar even, dan rusten en dan kun je even bijkletsen, even bijtanken en dan ga je weer in je eigen tempo verder. En dan kun je héél lang volhouden. Voor alle twee. Dan hoef je geen gekke dingen te doen, dan kom je er wel.

Dan kan die berg heel hoog zijn.

Dan kan hij héél hoog zijn. Kan hij heel hoog zijn.