Janny vindt het zwaar dat er een claim op haar gelegd wordt en dat ze voor een ander moet beslissen

Wat ik vind van de zorg voor een dementerende is dat je, dat er steeds meer een claim wordt gelegd op jouw zijn. Ja, ik krijg het gevoel dat je zelf helemaal niet meer aan bod komt, je eigen behoeftes, die ruimte wordt steeds kleiner. En dat vind ik eigenlijk heel erg, dat het zo moet gaan.

U bedoelt dan dat het voor u teveel is eigenlijk.

Ja, er wordt zo'n claim op je gelegd. Je kunt het niet eventjes wegleggen zeg maar, dat gaat dag en nacht door, je bent er nooit los van. Dus ja, dat is heel vermoeiend. Want vanaf het moment dat de ziekte om zich heen grijpt, en dat is eigenlijk al voor de diagnose, dan moet je het heft overnemen. En moet je allerlei dingen zelf besluiten en ja, dat vind ik nog steeds heel moeilijk, nog steeds. Je blijft, je zit steeds met dilemma's.

Dilemma's?

Nou bijvoorbeeld ook over het wonen. Ja, hier blij- [-], dit is z'n eigen huis hè, daar hebben we voor gespaard. We wonen hier heerlijk, prima, en m'n man is hier helemaal op z'n plek, prima. Maar het moet wel onderhouden worden en het is wel boven en beneden en het betekent voor mij heel veel heen en weer gevlieg en heel veel onderhoud wat ik in mijn eentje nu moet plegen. Dat schilderwerk wat [-], ik heb geen, wij hebben geen geld om steeds maar mensen in te huren dus ik moet veel dingen zelf doen. Dus behalve dat ik mijn man verzorg, het huishouden verzorg, hem begeleid, met hem ga wandelen, fietsen, hem bezighouden, zorg voor z'n dieet, met hem op en neer reis naar de dokter en alle dingen waar hij heen moet. Zelfs als je denkt vakantie te hebben moet ik hem meer bezighouden dan voorheen, want dan gaat hij niet naar de zorgboerderij. Dus dat is eigenlijk nog meer belasting, het is niet meer vrijheid voor mij.

Alles bij elkaar, ik moet ook nog schilderen, schoonmaken, [lacht] tuin erbij houden, er zal toch een moment komen dat ik het allemaal niet meer kan, dat ik het niet meer red. En dan zit ik wel te denken aan een ander huis wat voor mij wat gemakkelijker bij te houden is. En dan denk ik, ja dat zal niet goed zijn voor m'n man maar het moet ook nog een beetje leefbaar blijven voor mij. Ja. Aan de andere kant denk ik weer, we wonen hier eenenveertig jaar en hier heb ik m'n aardige buren en dan vlak bij de gymzaal waar ik eventjes heen en weer naar toe kan wippen. Ik zou hier ook niet graag weggaan. Maar er is, hier in de buurt zijn geen woningen, seniorenwoningen. Dus we zouden sowieso de buurt uit moeten, wat ik al niet leuk vind. Maar ik denk dat het niet anders kan straks. En daar kan ik dus niet met m'n man over praten.

Nee. Dat is iets wat u zelf moet gaan beslissen, waarschijnlijk, ja.

Ja, ja. Dat vind ik heel moeilijk. [-] Want ja, dan, ik hoor ook van mensen die zijn gaan verhuizen voor hun man en die en toen bleek dan toch dat hun man later opgenomen moest worden en die er dan weer spijt van hebben omdat ze uit hun oude buurtje zijn weggegaan. Dat kan ook gebeuren. Dus er zijn zoveel, er zitten zoveel haken en ogen aan. Je kan niet samen overleggen, samen een beslissing nemen, dat is zo moeilijk. Ik moet voor een ander beslissen maar ook voor mezelf. En ik moet met zoveel factoren rekening houden. En ik weet niet wat er gebeuren gaat. Dus wat moet ik nou. Ik weet echt niet wat ik moet.