Remmelt zijn dementerende moeder hoorde tot het laatst moment bij de familie

Nee, dat, daar prakkiseer ik niet over. Ik moet zeggen, toen mijn moeder daar nog, die is vorig jaar overleden, toen ze er nog was, nou, ze hoorde er nog even goed bij. En zo denk ik ook maar. En hoe dan op den duur, nou, dat weet je niet. Dat weet je niet. Mijn moeder is er toch nog tweeënnegentig jaar mee geworden. Ik was bijna de enigste die ze nog kende. En mijn oudste broer. Wij tweeën. En vooral mij, want ik was benoemd naar haar vader. Zo werkt dat nog door eigenlijk als je dementeert, van hè dat ze dat toch nog wel wist. Als ik in de deur kwam ah mien Remmeltje. Nou, en de rest wat kwam, nou, ze ging zingen.

Ja, ja.

Soms wel een beetje. Dat wist ze dan niet meer, maar toch heeft ze nog een mooie tijd gehad. Hele dagen zat ze te zingen. Nou, wat wil je nog meer?