Mevrouw de Does is in gesprekken bang dat ze iets raars zegt

Nee. Ik heb daarin niet het gevoel, dat dat, nee, ik ben nu anders ziek. Heel anders. Ik ga nu gewoon mentaal achteruit, ik vergeet een heleboel dingen, waardoor ik ook niet spontaan en vrij met andere mensen praat. Als de dood dat ik teveel stommiteiten zeg, als ze me net een ingrijpend verhaal verteld hebben. Ik zeg de volgende dag, zeg, hoe is het met je man? Ja, dat kan natuurlijk niet, hè? Dus je, je loopt een beetje op [-]. En ik merk het ook zo goed, als ik het fout doe. Dat is natuurlijk het nare ook. Als ik het niet zou merken, zou ik veel joliger door het leven gaan, want dan heb je er geen problemen mee. Nu denk ik, pff, hoe kan ik dit nou weer eventjes recht zetten. Maar, dan zo af en toe wel een bosje bloemen of zo, een plantje uit de tuin, waar we hier weer even. Zeg ik heb dat of dat gezegd, maar dat was natuurlijk niet de bedoeling, hè? Dat begrijp je wel. Ik was een beetje moe. Toch weer even recht breien.