Mevrouw de Does

Mevrouw de Does merkte dat er iets aan de hand was toen haar geheugen achteruit ging en ze snel bang werd in het verkeer. In september 2009 is bij mevrouw de Does de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd.

Het moeilijkste aan de ziekte vindt mevrouw de Does dat je jezelf niet meer bent. Ze was vroeger een goede gesprekspartner. Maar door de ziekte zegt ze gekke dingen en kan ze niet meer spontaan en vrij met andere mensen praten. Ze vindt het vervelend dat andere mensen dit ook merken. Als ze nu met vreemde mensen spreekt is ze nerveus en let ze krampachtig op haar woordkeus. Ze heeft het niet meer in de hand, waardoor ze zichzelf niet meer kan vertrouwen. Dit maakt haar erg onzeker en onrustig. Accepteren van de ziekte vindt ze moeilijk. Vooral omdat ze het gevoel heeft dat ze uit de groep valt en dat daarmee een stuk gelijkwaardigheid wegvalt.

Mevrouw de Does merkt dat het contact tussen haar en haar man soms moeizaam verloopt. Ze is zich ervan bewust dat ze vragen vaak herhaalt of dingen vergeet. Steeds hetzelfde vragen kan dwingerig overkomen en dat wil ze niet. Ook merkt ze dat ze wel eens kribbig reageert. Dan biedt ze haar excuses aan. Ze probeert zichzelf zo veel mogelijk stil te houden om anderen niet tot last te zijn. Het zo normaal mogelijk doen kost haar erg veel energie, waardoor ze zich vaak ziek voelt. Ze omschrijft het ziek voelen als misselijk worden en ook gevoel dat je flauw valt. Ze wil dan even alleen gelaten worden. Vooral als ze in drukke situaties met veel mensen is geweest krijgt ze dit zieke gevoel. Wat voor haar erg goed helpt om dit te voorkomen, is een paracetamol. Ze neemt dan één paracetamol om zich weer beter te voelen.

Steun uit haar omgeving is erg belangrijk en waardevol voor haar. Het zijn voor mevrouw de Does de kleine attenties die heel belangrijk zijn. Haar man die haar naar de dokter brengt, haar dochter die een maaltijd kookt of de buren die de bladeren in de tuin aanharken. Toch heeft de ziekte ook een keerzijde. Haar man doet erg veel voor haar, waardoor hij het druk heeft en niet altijd aan zijn eigen dingen toekomt. Dit vindt ze naar. Ook is zijn toekomst door de ziekte veranderd en ze gunt het hem zo om bijvoorbeeld samen met haar nog reisjes te maken. Ze ervaart de ziekte als een ergernis, terwijl ze het liefst ontspanning en plezier met haar man wil hebben. Steun haalt ze ook uit de dagopvang. Hoewel ze er eerst niet naar toe wilde heeft ze toch de stap gezet en ze vond het gelijk leuk. De dagopvang betekent voor haar een plek waar ze niets hoeft te camoufleren. Het is er gezellig, ontspannen, er wordt aan gymnastiek gedaan en er worden leuke uitjes georganiseerd.

Mevrouw de Does heeft angst voor de toekomst: angst voor het verzorgingshuis en angst voor het wegvallen van haar partner. In haar omgeving spreekt men over het verhuizen naar een verzorgingshuis. Dit vindt ze vreselijk. Maar, als het niet anders kan dan wil ze graag naar een verzorgingshuis waar zij en haar man hun eigen kamer hebben. De gedachte dat haar man eerder wegvalt vindt ze vreselijk en kan ze moeilijk van haar afzetten. Ze moet er niet aan denken om 'alleen verder te moeten'. Zo ver is het gelukkig nog niet en tot die tijd probeert ze te blijven ademhalen, te accepteren wat niet meer wil en zichzelf aan te passen.

Mevrouw de Does adviseert lotgenoten om te blijven lachen en positief te denken.