Mevrouw Houtman vertelt hoe zij haar vrijheid moet inleveren

Dat ik altijd mensen op de hoogte moet stellen, als ik ergens heen ga. Vergeet ik wel eens. Het is wel belangrijk dat ze weten wat ik ben, tenminste mijn kinderen. Dat er dingen worden overgenomen, dus dat dingen mij uit handen worden genomen. En dat is in grote mate dat dat gebeurt. Met eten koken, met dingen schoonmaken. Ik heb zes uur schoonmaak per week. Dus dat is echt ontzettend veel. Ik ga naar de [dagbehandeling], waar je ook in de gaten gehouden wordt, zeg maar. Nou mag ik daar vrij rondlopen [lacht] ook buiten, omdat ik nog wel aardig goed de weg weet in [plaats]. Dus dat scheelt weer, dus ik hoef niet aan het lijntje. Maar ja, het, het is soms vind ik het wel betutteld allemaal.

Hoe bedoelt u dat?

Dat, dat ik dan teveel aan banden wordt gelegd van eh doe dat maar niet of, ja. Zou je dat niet anders doen of dat soort dingen. Ja. Maar ik weet aan de andere kant ook dat het niet anders kan, want er zijn plekken waar ik verdwaald ben en dat het vrij lastig was om dat weer terug te vinden. Ja.

Hoe kan men dat dan anders?

Dat kan, dat kunnen ze niet anders doen, nee.

Dus dat betekent voor u, dat u dat moet accepteren.

Ja. Dat is een beperking, die mij opgelegd wordt, ja. En natuurlijk ik kan er zelf op uit gaan, maar dan zijn de gevolgen misschien niet te overzien. Dus dat, dat is gewoon niet handig.

Nee.

En ik ben wel iemand die graag z'n vrijheid wil hebben, ik ben echt een vrijheidsbeest en ja, dat wordt wel minder natuurlijk, hè? Ja. En dat is jammer. En ik was ook altijd, dan ging ik, dan wou, ik ben dol op kunstprojecten en nou, dan wou ik naar Den Haag of zo, wou ik daar even mooie kunst fotograferen. Nou, dat kan allemaal niet meer, dat kan niet meer. En ik kan moeilijk weer iemand vragen, ga je mee naar Den Haag, want ik wil even een paar foto's maken. [lacht] Nee.