Mevrouw Houtman

Mevrouw Houtman werkte als docent toen de eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer zich voordeden. Ze vergat bijvoorbeeld dat de les afgelopen was en ze kreeg moeite met het geven van uitleg en met de uitvoering van zorgplannen voor de leerlingen. Dit had als gevolg dat ze regelmatig in de ziektewet raakte. Haar Arboarts verwees haar door naar het ziekenhuis waar cognitieve testen werden gedaan. Hier zijn ze voortijdig mee gestopt omdat meewerken aan de onderzoeken voor mevrouw Houtman lastig was. Na een lange periode van veel onderzoeken, werd in 2010 de diagnose gesteld: de ziekte van Alzheimer.

Mevrouw Houtman had altijd veel plezier in haar werk en kon in eerste instantie niet geloven dat ze deze ziekte had, maar door de directe benadering van haar Arboarts en neuroloog moest ze de ziekte uiteindelijk wel erkennen. In de periode voor de diagnose zat mevrouw in de ziektewet en werkte ze af en aan op therapeutische basis. Tijdens deze periode was het medeleven en de steun die ze van haar collega's ontving erg belangrijk voor haar. Ook na de diagnose heeft ze haar werk op therapeutische basis geprobeerd te hervatten. Daar is ze echter na een paar weken mee gestopt, omdat het haar niet meer lukte de taken te volbrengen.

Thuis is ze allerlei activiteiten gaan ondernemen, zoals fietsen, wandelen, fotograferen en het

bezoeken van de dagopvang. Sinds zij de ziekte van Alzheimer heeft is ze vindingrijk geworden in het blijven ondernemen van activiteiten. Ze vindt steeds andere manieren om met haar hobby's om te gaan. Dit is ook hoe zij in het leven staat, ze wil niet somberen, maar nog wat van het leven maken.

Haar zoon woont vlakbij en geeft haar veel steun. Hij neemt haar serieus, luistert naar haar wensen en geeft haar zoveel mogelijk vrijheid. Hoewel mevrouw Houtman weet dat het erbij hoort, vindt ze het soms lastig dat er betuttelend met haar wordt omgegaan. Dat haar zaken uit handen worden genomen en dat ze wordt beperkt in haar vrijheid.

Mevrouw Houtman haar moeder had mogelijk ook de Ziekte van Alzheimer, waardoor ze het ziekteproces van dichtbij heeft meegemaakt. Door deze ervaring heeft ze vrede met de aftakeling die bij het ziekteproces hoort. Ze zag dat haar moeder langzaam het bewustzijn verloor en de aftakeling daardoor minder bewust meemaakte. Denkend aan de toekomst weet ze dat haar gezondheid achteruit zal gaan en dat ze op een gegeven moment naar een verpleeghuis moet. Daarom heeft zij dit samen met haar kinderen al geregeld.

Ze raadt andere mensen aan om zo snel mogelijk naar de huisarts te gaan als men het gevoel heeft dat er iets niet in orde is.