Marjo

Marjo wist wat diabetes was, maar had de voor haar bekende symptomen, zoals dorst en veel plassen niet. Marjo had drie andere chronische aandoeningen, reuma, COPD en diverticulosis en er werd elke drie maanden bloedonderzoek gedaan. Ze ging ervan uit dat diabetes ook wel ontdekt zou worden als dat de kop zou op steken. Wel had ze last van 'rare´ tenen en toen ze voor iets anders bij de huisarts was, vertelde ze dit aan het eind van het gesprek. Hij deed een bloedonderzoek en het bleek dat Marjo waarschijnlijk diabetes had. Ze voelde zich een sufkop, omdat ze er blindelings vanuit was gegaan dat diabetes wel bij haar driemaandelijkse bloedonderzoek naar voren zou komen. Naast de drie andere chronische aandoeningen kon diabetes er op dat moment ook nog wel bij. Na de diagnose kwam ze in de molen terecht en leerde ze om te gaan met de diabetes. Inmiddels is ze 15 kilo afgevallen, gebruikt ze minder medicatie en is ze erg enthousiast over het nieuwe medicijn exenatide.

Achteraf denkt Marjo dat ze al veel langer diabetes 2 had. De hypo's, die gepaard gingen met enorme zweetaanvallen, extreme vermoeidheid en duizeligheid, verklaarde ze door overgangssymptomen waar ze zich niet druk over maakte. Volgens haar ligt de oorzaak van diabetes, naast overgewicht, vooral in de ongezonde en onregelmatige leefstijl die ze had tijdens haar werk in Den Haag. Ze werkte 70 tot 80 uur in de week en at op onregelmatige tijden. Daarnaast rookte ze en deed ze niets aan sport/beweging. Na verloop van tijd merkte ze dat ze het werk niet meer kon doen zoals ze dat wilde. Fysiek was het gebeurd. Tegenwoordig besteedt ze nog steeds veel tijd aan bestuurlijke taken en probeert daarbinnen regelmaat te vinden.

Marjo heeft het gevoel dat diabetes niet veel invloed heeft op haar leven zolang zij haar pillen en spuiten inneemt tegen de ziekte. Marjo voelt zich geen patient, want ze voelt zich niet ziek. Volgens haar heeft ze 'iets', net als andere chronisch patiënten, maar is ze niet ziek. Ze is pas ziek als ze er last van heeft en zich zo beroerd als een hond voelt. Daarnaast ervaart ze een gevecht tussen haar fysieke vermoeidheid en haar geest. Haar geest wil meer dan haar lichaam kan geven en dat botst soms. Maar ze beseft dat ze het ermee moet doen en dat ze goed voor haar lijf moet zorgen.

Marjo ziet naast de extreme vermoeidheid vooral het medicijngebruik als een belemmering in haar leven. Als ze naar een restaurant gaat moet ze van te voren nadenken om de prikpen niet te vergeten. Het stilstaan bij de medicatie vindt ze vervelend, ze vindt het troep en wil het niet, maar ze beseft ook dat ze niets te willen heeft. Ze ervaart het innemen van medicijnen als 'braaf zijn'. Soms vergeet ze wel eens een pilletje, vooral als de planning anders verloopt dan gedacht. Maar omdat de gevolgen bijna niet merkbaar zijn, wordt ze niet gedwongen om er de volgende keer beter op te letten. Dit vindt ze wel gênant, vooral omdat ze al langer diabetes heeft. Daarnaast heeft ze ook last van smaakverandering. Dingen die ze vroeger lekker vond, staan haar nu tegen, zoals vele vleessoorten, wokgerechten of bloemkool.

Ook heeft ze last van neuropathie, ongevoeligheid in haar voeten. Ze voelt hierdoor geen oneffenheden en kan snel haar evenwicht verliezen. Ze struikelt gemakkelijker, wat niet goed is bij haar reumatische klachten. De gevolgen zijn dat ze zich erg bewust is van de ondergrond. Ze loopt nooit meer op blote voeten en op vakantie kampeert ze op gras en niet op 'hard grounds' met veel kiezelsteentjes. Als laatste merkt ze op dat haar seksuele behoefte minder is door vermoeidheid.

Ze zou willen dat er meer vroegsignalering /preventief beleid komt. Dit is volgens haar mogelijk op een simpele en laagdrempelige manier. Op een drukke dag in de supermarkt zet je bijvoorbeeld een tafel neer en bied je mensen een priktest aan. Leven met diabetes is zoals het is en ieder doet het op zijn eigen manier.