Marjo vertelt dat door het rare gevoel in haar tenen diabetes ontdekt werd

[lacht] Ja, vooral aan het begin dacht ik helemaal niet er is iets aan de hand. Dat is het meest onnozele, denk ik, aan mijn aan mijn diabetes geschiedenis. Ik wist wat diabetes was, ik wist wat de symptomen waren, die had ik niet. Voor mij waren de belangrijkste symptomen veel plassen en veel dorst niet aan de orde. Wat er zich wel voordeed, was dat ik een rare relatie met mijn, met mijn tenen kreeg. Mijn tenen waren nog wel van mij, als ik zei dat ze moesten bewegen, dan deden ze dat heel braaf, maar het voelde niet alsof ze van mij waren. Het was alsof ze voor zichzelf begonnen waren, zo van, ze zitten eraan en ze, ze functioneren, maar rare tenen was mijn beschrijving. En dat heeft tijden geduurd en eigenlijk vond ik dat ook wel een beetje komisch en totaal niet verontrustend. Het deed niet pijn, ik bedoel bij pijn wil ik nog wel eens aan de bel trekken, maar het deed niet pijn, het was alleen maar gek, vooral gek. En ik was voor iets heel anders bij mijn huisarts en ik heb een hele lange relatie mogen hebben met mijn huisarts, hij is nu helaas gepensioneerd, maar we hebben nog steeds een goede verstandhouding. We hadden het over van alles en nog wat gehad en hij moest natuurlijk ook altijd even weten hoe mijn, hoe het met mijn werk in Den Haag ging en had zelf ook duidelijk opvattingen over hoe de zorg en de politiek zich tot elkaar dienen te verhouden.

Dus we, mijn, als ik een afspraak maakte, dan plande hij altijd een dubbele in, want anders liep daarna het spreekuur zo uit de klauwen. En eigenlijk zo in de deuropening zei ik, goh [naam huisarts], ik heb, ik heb van die malle tenen gekregen, dat is zo apart. Ik moet er eigenlijk aldoor om giechelen, maar het is wel heel stom. Zei die, kom even terug, beschrijf het eventjes. Nou, dat beschreef ik zoals ik ongeveer net deed, zo ze zijn van mij, maar het voelt alsof ze voor zichzelf zijn begonnen, alsof ze er niet meer echt bij horen. Dat was voor hem voldoende aanleiding om te zeggen, dan wil ik nu even een bloedsuikertje. Nou, dat was dus dat was dus niet goed. Hij zegt, ik denk dat jij diabetes hebt en wat jij beschrijft, die rare tenen, dat dat neuropathie is. Ik zeg, dat meen je niet! Ik voelde me echt een hele, hele grote sufkop. Ik had best wel eens van neuropathie gehoord, alleen me nooit gerealiseerd, ook niet in verdiept trouwens hoor, wat daar dan de verschijnselen van waren. Ik had er blindelings op vertrouwd dat, ik werd elke drie maanden door de specialist gezien, ik word elke drie maanden, werd breed bloedonderzoek gedaan. Ik ben er stomweg vanuit gegaan van, als er bij mij zich zoiets zou ontwikkelen, dan wordt dat wel gedetecteerd, daar hoef ik zelf niet op te letten. Het ging zelfs zover dat, het diabetesfonds had een actie in Den Haag voor de Tweede Kamerleden, tent op het plein van kom allemaal even langs bloedsuikertje prikken, want ja, er is heel veel niet opgespoorde diabetes. Dus ik riep tegen al mijn collega's daar moeten jullie echt even naartoe gaan. Maar ik ga niet, want ik word al elke drie maanden gecontroleerd. Nou, dat was dus een heel groot misverstand. Ik werd inderdaad op van alles en nog wat gecontroleerd, maar niet op de bloedsuikers, niet op de diabetes. En op basis van de de ernst inmiddels van mijn neuropathie was de conclusie dat ik waarschijnlijk al wel een anderhalf jaar diabetes had.