Marjo vindt het lastig om zichzelf een patiënt te noemen

Nou, het is een beetje patiënt zijn en je patiënt voelen. Ik, ik, want ik roep dus ook, ja, ik denk dat, dat een hele hoop mensen met een chronische aandoening dat delen. Wij zijn niet ziek, wij hebben iets, maar ik ben niet ziek. Ik heb een diverticulose, ik heb allerlei rare dingen in mijn darm, maar ik ben pas ziek op het moment dat ik daar ook echt last van heb en daar bedrust bij moet hebben, dan ben ik ziek. Ik heb een longprobleem, maar ik ben pas ziek als ik aan de antibiotica moet en aan de Prednison. Ik heb diabetes, maar ik ben pas ziek als ik zo beroerd ben als een hond. U heb ik er nog een? Wie mis ik nu? Oh, de, de reuma. Ja. [lacht] Als het helemaal niet gaat, dan ben ik, dan ben ik ziek. En dat, je, ik, ik weet niet of jullie hier goed is, ik kan niet leven in de permanente, in het permanente bewustzijn hier gaat één patiënt. Ik wil alles wezen, maar dat niet. En daar zit best een deel ontkenning in, maar voor een deel is dat ook acceptatie trouwens.